درمان اولیه در زخم های سوختگی:
مانند تمام زخم ها در ابتدا سطح زخم را به آرامی تمیز کنید. تمیز کردن عمومی با موادی مانند سرم فیزیولوژیکی، بتادین، باتیکون، سولفامیلون خطر عفونت این زخم ها را کاهش می دهد. برای محافظت از سطح زخم ، تاول های کوچک، منفجر نشده و عفونی نشده را دست نخورده بگذارید. در صورت ترکیدن تاول، لایه اپی تلیال را پاک کنید تا از آلودگی باکتری ها جلوگیری شود. سپس آن را با یک گاز استریل ببندید و با یک ماده جاذب بپوشانید. پانسمان بالایی را هر ۴۸-۲۴ ساعت تعویض کنید.
آنتی باکتریال های موضعی مانند پوویدون ، مفناید یا سولفات سولفادیازین ضروری نیستند. این موارد در بیمارانی که در معرض خطر سوختگی گسترده و سپسیس هستند، فواید محدودی دارند. آنتی باکتریال های موضعی مانع ترمیم زخم می شوند. اگر بلافاصله مراقبت از زخم شروع شود، ضد باکتری های سیستمیک برای سوختگی های جزئی سطحی نیز لازم نیست.
بیمار را خوب بررسی کنید:
بیمار با سوختگی خفیف را بدون پیگیری به خانه نفرستید. باید مرتباً و مجدد بیمار را معاینه کنید. سوختگی با ضخامت جزئی ممکن است یک تشخیص نادرست باشد ، یا آسیب ممکن است پیشرفت کند. اگر تشخیص شما درست باشد، سوختگی های خفیف طی ۱۳-۱۰ روز بهبود می یابند. اگر سوختگی به درم گسترش یابد ، بهبود به تأخیر می افتد و گاهی ممکن است زخم هیپرتروفیک ایجاد شود. سوختگی های عمیق پوستی با پیوند پوست بهتر بهبود می یابند.
زخم نوک انگشت:
آسیب دیدگی نوک انگشتان از اتفاقات کاملاً رایج است. اگرچه تهدید کننده زندگی نیست ، اما باعث عوارض زیاد و از دست دادن قدرت کار می شود. آسیب های نوک انگشت می تواند به صورت له شدگی یا بریدگی با اشیا تیز ایجاد شود. هدف از درمان این است که تا حد ممکن طول انگشت را حفظ کرده و با کم ترین اسکار بهبود را در کوتاه ترین زمان انجام دهیم. در آسیب های له شدگی ، در صورت عدم شک به آسیب استخوان ، باید رادیوگرافی ساده انجام شود.
از بین رفتن بافت نرم در نوک انگشت:
آسیب های نوک انگشت می تواند کامل یا جزئی باشد. اگر بخشی از نوک انگشت همچنان به انگشت متصل است و زنده به نظر می رسد، باید در جای خود دوخته شود. به این ترتیب می توان به نتایج عالی دست یافت. اگر نقص بافت در نوک انگشت کم تر از ۱ سانتی متر مربع باشد ، می توان با ترک زخم برای بهبود ثانویه ، نتایج خوبی بدست آورد. انگشت باید تمیز شود و با گاز وازلین پوشانده شود و پانسمان روزانه عوض شود. به این ترتیب معمولاً طی ۶-۴ هفته بهبود کامل حاصل می شود.
انگشت باید بی حرکت و محافظت شود. در آسیب هایی که بزرگ تر هستند ، جایی که استخوان در معرض دید قرار دارد یا قطعه جدا شده مناسب نیست ، باید زخم به نوعی بسته شود. اگر استخوان در معرض دید باشد از پیوند پوستی که از مچ دست ، کف یا سطح داخلی بازو گرفته شده است می توان استفاده کرد.
آسیب های بستر ناخن:
در زخم های له شدگی، هماتوم دیده می شود. با سوراخ کردن ناخن بر روی هماتوم با کاتر برقی یا چاقوی جراحی می توان هماتوم را تخلیه کرد. معمولاً زیر آن شکستگی وجود دارد ، اما ناخن مانند آتل عمل می کند.
در آسیب دیدگی های ناخن که بستر ناخن نیز آسیب دیده است ، ناخن برداشته می شود. بستر ناخن باید با برگرداندن آن به محل ناخن یا با یک قطعه گازاستریل نچسب وازلین روی بستر ناخن محافظت شود. ناخن جدید در عرض چند ماه روی بستر ناخن رشد می کند. در آسیب های بریدگی ، اگر بستر ناخن جدا نشده باشد ، اگر ناخن هنوز به جای خود چسبیده باشد و همچنان به عنوان آتل عمل کند، نیازی به ترمیم نیست.
آسیب های ماتریکس ناخن می تواند باعث تغییر شکل هنگام رشد مجدد ناخن شود. تغییر شکل شدیدتر ممکن است نیاز به بازسازی با پیوند ماتریکس ناخن با ضخامت جزئی یا انتقال ماتریکس از از انگشت شست داشته باشد. اگر فقط بقایای کوچکی از ماتریکس باقی بماند، باید این مواد کاملاً برداشته شود تا از رشد مجدد قطعات نامنظم ناخن جلوگیری شود.
درمان اسکار:
به بیمار خود وعده ندهید که جای زخم کامل ، یا بدتر از آن نامرئی می شود. با احتیاط از روند یا ماهیت زخم ، باید بدانید که احتمال وجود اسکار نامرئی کم است. متخصصان ترجیح می دهند بیمار و خانواده آنها را برای یک اسکار قابل مشاهده آماده کنند. اگر اسکار مورد انتظار برای بیمار غیرقابل قبول است ، درمان برای بعد را پیشنهاد کنید. اصلاح اسکار ، پس از از بین بردن اسکار قدیمی ، با تغییر جهت مجدد آن ، کاهش اختلاف سطح یا بازسازی آن در شرایط مطلوب تر به منظور ایجاد یک اسکار کم تر قابل مشاهده است. با این حال ، زخم جدید باید بسته شود و تمام مراحل بهبود ، یعنی التهاب ، ترمیم و بازسازی ، باید دوباره تجربه شود.
دیدگاهی یافت نشد