اساس کاربرد:
طولانی شدن گردش خون ناشی از بیماری میکروواسکولار همراه با بی حسی به دلیل نوروپاتی اغلب بیماران مبتلا به دیابت را در معرض عفونت پا قرار می دهد. این عفونت ها از سلولیت ساده سطحی تا استئومیلیت مزمن متغیر است.
علائم و نشانه ها:
عفونت های دیابتی پا معمولاً یکی از اشکال زیر را دارند:
- سلولیت
- عفونت های عمیق پوستی و بافت نرم
- استئومیلیت حاد
- استئومیلیت مزمن
سلولیت:
- اریتماتوز و ضایعات خارج از پوست گاهی با لنفانژیت همراه است.
- لنفانژیت، عفونت استرپتوکوک گروه A
- تاول نمونه بارز عفونت استافیلوکوکوس اورئوس است ، اما بعضی اوقات توسط استرپتوکوک گروه A همراه است.
هیچ زخم و اگزودای زخم وجود ندارد.
عفونت های عمیق پوستی و بافت نرم:
- بیمار ممکن است بیمار حاد با القای دردناک بافت های نرم در اندام باشد.
- به طور کلی ترشح زخم وجود ندارد
- ممکن است درد شدید و حساسیت، سندرم کمپارتمان یا عفونت کلستریدیال مشاهده شود
- بافت دچار کشش نشده و ممکن است تاول وجود داشته باشد
- در صورت وجود ترشح ، معمولاً کثیف است
استئومیلیت حاد:
- در صورت وجود نداشتن نوروپاتی محیطی ، بیمار در ناحیه استخوان درد دارد.
- به طور کلی تب و آدنوپاتی منطقه ای وجود ندارد.
استئومیلیت مزمن:
- دمای بیمار معمولاً کم تر از ۱۰۲ درجه فارنهایت است.
- ترشحات اغلب تمیز نیست
- لنفادنیت دیده نمی شود
- بسته به درجه نوروپاتی محیطی ، ممکن است درد وجود داشته باشد یا نباشد.
- زخم های عمیق و نافذ و مسیرهای عمیق سینوس (تشخیص استئومیلیت مزمن) معمولاً بین انگشتان پا یا روی سطح کف پا مشاهده می شود.
مدیریت:
درمان عفونت پای دیابتی با توجه به موارد زیر متغیر است:
سلولیت – بیشترین پاسخ را به آنتی بیوتیک ها می دهد
عفونت های عمیق پوست و بافت نرم – معمولاً قابل درمان است ، اما دبریدمان اضافی اغلب نشان داده می شود.
استئومیلیت حاد – احتمال درمان موفقیت آمیز با میکروارگانیسم های ضد عفونی و درمان ضد میکروبی همان است که در افراد غیر دیابتی وجود دارد.
استئوئیلیت مزمن – علاوه بر آنتی بیوتیک ها ، دبریدمان جراحی نیز لازم است. قطع عضو ممکن است لازم باشد.
عفونت پا شایع ترین مشکلات در بیماران دیابتی است. این افراد به علت توسعه منابع عروقی ثانویه به دیابت مستعد ابتلا به عفونت های پا هستند. علاوه بر بیماری های میکروواسکولار ، ترومای موضعی و / یا فشار (که اغلب با بی حسی به دلیل نوروپاتی همراه است) می تواند منجر به انواع عفونت پای دیابتی شود که طیف را از سلولیت سطحی ساده گرفته تا استئومیلیت مزمن منتقل می کند.
درمان عفونت ها در بیماران دیابتی دشوار است ، زیرا آنها یک اختلال گردش خون ریز عروقی دارند که دسترسی سلول های فاگوسیت به منطقه عفونی را محدود کرده و باعث تضعیف غلظت آنتی بیوتیک ها در بافت های عفونی می شود.
جدا از استئومیلیت مزمن ، عفونت در بیماران دیابتی توسط همان میکروارگانیسم هایی ایجاد می شود که می توانند اندام های افراد غیر دیابتی را آلوده کنند.
به طور کلی, عفونت پا در افراد مبتلا به دیابت شدید تر و طولانی تر از عفونت معادل در افراد غیردیابتی است.
در عفونت پای دیابتی فقط در موارد استئومیلیت مزمن نیاز به عمل جراحی است.
پاتوفیزیولوژی:
باکتریمی ، سلولیت ، عفونت های پوستی یا بافت نرم ممکن است همراه با استئومیلیت حاد باشد اما این عارضه نیست. اگر استئومیلیت مزمن سال ها درمان نشود ، می تواند عوارضی مانند آمیلوئیدوز یا سرطان سلول سنگفرشی را در ناحیه ترشح پوست ایجاد کند. باکتریمی و شوک سپتیک به ندرت در نتیجه استئومیلیت مزمن ایجاد می شود.
تحقیقات نشان می دهد که در صورت وجود Staphylococcus aureus ، مانع از آلوده شدن باکتری ها به زخم پای دیابتی می شود و از تکثیر در S Aureus جلوگیری می کند و این ضایعات آسیب سلول را کاهش می دهد.
علل:
دیابت نوعی بیماری است که در درجه اول بر گردش خون عروقی تأثیر می گذارد. در اندام ها ، بیماری میکروواسکولار به دلیل “مویرگ های پوشیده از قند” جریان خون را به ساختارهای سطحی و عمیق محدود می کند.
اختلال در گردش خون ریز عروقی مانع از مهاجرت گلبول های سفید به محل عفونت شده و توانایی آنتی بیوتیک ها برای رسیدن به محل عفونت را در غلظت مؤثر محدود می کند. نوروپاتی دیابتی می تواند با واسکولوپاتی همراه باشد.
خواص میکروبی:
ویژگی های میکروبیولوژیکی عفونت های پای دیابتی با توجه به بافت آلوده متفاوت است. عفونت های سطحی پوستی مانند سلولیت در بیماران دیابتی توسط ارگانیسم های مشابه میزبان سالم ایجاد می شود ، یعنی استرپتوکوک گروه A و S اورئوس. سلولیت استرپتوکوک گروه B در میزبان سالم نادر است ، اما در بیماران مبتلا به دیابت نادر نیست. در افراد دیابتی ، استرپتوکوک های گروه B می توانند علاوه بر سلولیت ، عفونت های پوستی و یا بافت های نرم و استئومیلیت مزمن سبب عفونت های دستگاه ادراری و باکتریوری مرتبط با کاتتر شوند.
استئومیلیت حاد معمولاً در نتیجه آسیب دیدگی پا در فرد مبتلا به دیابت رخ می دهد. توزیع ارگانیسم ها به همان اندازه در فرد مبتلا به استئومیلیت حاد غیر دیابتی است.
آموزش بیمار:
بیماران مبتلا به دیابت برای جلوگیری از آسیب دیدگی پا و به حداقل رساندن احتمال ابتلا به عفونت باید مراقب باشند که به طور صحیح پای خود را درمان کنند . آنها همچنین باید بدانند که استئومیلیت مزمن به تنهایی نمی تواند با آنتی بیوتیک ها درمان شود و نیاز به دبریدمان دارد.
Source: www.podologuz.com
دیدگاهی یافت نشد