تقریباً ۲۵ درصد بیماران دیابتی به دلیل عفونت پای دیابتی ، به متخصص مراجعه می کنند. شیوع دیابت در سراسر جهان در حال افزایش است. افزایش فراوانی دیابت نوع ۲ ، به ویژه در بیماران جوان و چاق ، نگران کننده است. مهم ترین منبع ناتوانی و دلیل بستری شدن در این بیماری مشکلات پا است.
اظهارات مهمی در مورد بیماری پای دیابتی وجود دارد. دیابت ، که قسمت قابل توجهی از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می دهد ، یک بیماری مزمن است که با قند خون بالا مشخص می شود. شیوع دیابت در سراسر جهان در حال افزایش است. تقریباً ، کمبود انسولین را می توان نوع ۱ و مقاومت به انسولین را نوع ۲ نامید. بسته به این مشکلات ، ایجاد زخم پا ، عفونت ، گانگرن و نیاز به قطع عضو پا ممکن است رخ دهد. دیابت با تأثیر منفی بر بسیاری از اندام های حیاتی بدن می تواند عواقب بدی ایجاد کند.
عفونت به سرعت در بافت های عمیق گسترش می یابد :
دلایل زیادی می تواند زمینه ساز بیماری پای دیابتی باشد. زخم ، که به عنوان آغاز بیماری پای دیابتی در نظر گرفته می شود ، می تواند به دلایل سیستمیک (سطح بالای قندخون کنترل نشده ، دیابت طولانی مدت ، بیماری های عروقی ، اختلالات بینایی ، نارسایی کلیه ، پیری) و منطقه ای (آسیب عصبی ، تغییر شکل پا ، ضربه ، استفاده از کفش نامناسب ، سابقه زخم قبلی ، کاهش حرکت مفصل) بستگی داشته باشد. اختلالات عروق پا و تغییرات ناشی از آسیب عصبی نقش اصلی را در تشکیل زخم دارد. زخم هایی که طولانی مدت بهبود نمی یابند به راحتی آلوده می شوند و ممکن است در نتیجه عفونت ایجاد شود. اختلالات در سیستم ایمنی بدن ناشی از دیابت می تواند باعث تشدید این عفونت شود. عفونت پای دیابتی یک عارضه جدی و پرهزینه است که در بیماران دیابتی با آن روبرو می شویم. در نتیجه آسیب به لایه محافظ پوست ، عفونت به سرعت به بافت های عمیق گسترش می یابد و بدون درمان مناسب ، بیش از نیمی از بیماران ممکن است پاها یا حتی زندگی خود را از دست بدهند.
تمیز کردن زخم باید در زمان مناسب انجام شود:
تقریباً ۲۵ درصد بیماران دیابتی به دلیل عفونت پای دیابتی به متخصص مراجعه می کنند. نارسایی جریان خون و التهاب استخوان ، وجود عفونت خفیف که طی ۷ روز بهبود نمی یابد ، عفونت متوسط یا شدید ، عفونت سیستمیک و یافته های مسمومیت بیشترین دلایل مراجعه بیماران به کلینیک زخم است. در کلینیک زخم کنترل دیابت ، تمیز کردن زخم ، اصلاح اختلالات مفصلی ، درمان آنتی بیوتیکی مناسب، اصلاح مشکلات عروقی توسط متخصص و تیم مراقبتی انجام می شود.
ابتدا زخم باید تمیز شود. تمیز کردن در زمان مناسب و به موقع زخم باعث تسریع در ترمیم می شود. پس از آن ، از پانسمان زخم و در صورت لزوم ، محصولات پزشکی مناسب برای بستن زخم مناسب تحت نظارت متخصص استفاده می شود. در زمان مناسب به بیمار آنتی بیوتیک مناسب داده می شود ، برای کنترل منظم مراجعه می کند و در صورت لزوم برای عمل جراحی برنامه ریزی می شود. برای اینکه بیمار از این پس زندگی سالم داشته باشد ، باید تحت کنترل منظم متخصص باشد. در صورت محافظت از اندام بعد از ترمیم زخم ، باید آموزش استفاده از کفش مناسب و مراقبت از پا به بیمار داده شود. در صورت از دست دادن اندام ، بیمار می تواند با پروتزهای مناسب زنده بماند.
رویکرد در درمان پای دیابتی:
ارزیابی زخم های پای دیابتی بر اساس طبقه بندی واگنر و درمان با این روش مفید خواهد بود.
مرحله ۰: زخم دیابتی وجود ندارد ، اما در گروه پر خطر است. در این بیماران ، آموزش پای دیابتی باید بصورت فشرده و متناوب انجام شود. برای کنترل خوب قند خون ، درمان انسولین باید آغاز شود. معاینه / آزمایشات شریانی عصبی و محیطی باید انجام شود. فشارهای پا باید با پدوگرافی ارزیابی شود. کفی های ساده باید بر این اساس ساخته شوند.
مرحله ۱: زخم های سطحی هستند که به زیر لایه پوستی نرفته اند. معمولاً تصویر با عفونت همراه نیست. زخم غالباً در نزدیکی پا قرار دارد. اندازه و عمق واقعی زخم باید با برداشتن لایه کالوس تعیین شود. اول از همه ، مراقبت و پانسمان زخم باید انجام شود ، پا باید از بار تخلیه شود و باید به حالت استراحت درآید. برای این منظور می توان از کفش مخصوص ، واکر ، عصا استفاده کرد. اگر عفونت همراه این واقعه باشد ، آنتی بیوتیک های مناسب شروع می شود.
مرحله ۲: زخم پای دیابتی به تاندون ها و رباط ها پیشرفت کرده. با این حال ، استئومیلیت وجود ندارد. اغلب با عفونت همراه است. دبریدمان (برداشتن بافت مرده) باید با برداشتن بافت از روی زخم انجام شود و بلافاصله آنتی بیوتیک درمانی شروع شود. عفونت باید کنترل شود. انسولین درمانی باید به طور تهاجمی انجام شود.
مرحله ۳: زخم دیابتی همراه با بافت تا داخل استخوان نفوذ کرده است. از آنجا که استئومیلیت (عفونت استخوان) همراه با بی حرکتی پا وجود دارد ، در رادیوگرافی پا باید میزان عفونت در استخوان مشخص شود. استئومیلیت در زخم های عمیق نفوذ پذیر ، با قطر معمولاً بیش از ۱ سانتی متر تشخیص داده می شود. همراه با کشت بافت ، انسولین درمانی فشرده و آنتی بیوتیک درمانی باید آغاز شود و برای مدت طولانی ادامه یابد.
مرحله ۴ و ۵: پا به گانگرن تبدیل شده است. در حالی که در درجه ۴ گانگرن موضعی در قسمت پروگزیمال پا وجود دارد ، در درجه ۵ گانگرن به کل پا گسترش یافته است. آنتی بیوتیک درمانی باید بدون اتلاف وقت برای بیمار شروع شود.
Source: www.tgrthaber.com
دیدگاهی یافت نشد