زخم‌های فشاری آسیب بافتی موضعی به پوست یا بافت‌های زیر جلدی است که اغلب روی برجستگی‌های استخوانی است که در اثر برش و اصطکاک با فشار یا همراه با آن ایجاد می شود. زخم های فشاری در نتیجه انسداد جریان خون بافت نرم به دلیل فشار زیاد و طولانی مدت به بافت نرم ایجاد می شود. برش و اصطکاک نیز از علل آن است. این ایسکمی می تواند باعث آسیب بافتی و مرگ سلولی در عرض ۲ ساعت شود. این می تواند از قرمزی که با فشار روی پوست محو نمی شود تا از دست دادن بافت تمام ضخیم که در آن استخوان ها، تاندون ها یا ماهیچه ها تحت تاثیر قرار می گیرند متفاوت باشد. شایع ترین محل ها عبارتند از ساکروم، دنبالچه، ایسکیوم، تروکانتر و پاشنه. سایر نواحی مانند آرنج، زانو، مچ پا یا پشت جمجمه ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. حفاظت با توزیع مجدد فشار با تغییر مرتب موقعیت بیمار به دست می آید. اهداف درمان زخم فشاری مدیریت عفونت و تسریع درمان زخم است. زخم های فشاری را می توان با استفاده از فلپ یا سایر روش های بستن جراحی ترمیم کرد. توانبخشی بیمار و آموزش، میزان عود زخم های فشاری را کاهش می دهد.
مفهوم “زخم فشاری”:
همانطور که مشخص است، زخم های فشاری عبارتند از نکروز زخم و بافت که می تواند به ویژه در برجستگی های استخوان در نتیجه عواملی مانند فشرده شدن، اصطکاک یا پارگی روی سطح بدن یا فشار فیزیکی خارجی رخ دهد. یا به عنوان “از دست دادن بافت ایسکمیک، که به دلیل فشار طولانی مدت بافت ها ایجاد می شود و بیشتر در برجستگی های استخوانی بدن مشاهده می شود” تعریف می شود. همانطور که در تعاریف دیده می‌شود، زخم‌های فشاری با علت مشخص ممکن است شامل آسیب بافتی باشد که می تواند از تغییر رنگ جزئی پوست به عضلات و استخوان‌ها پیشرفت کند.
چندین سال است که مفاهیم زیادی برای توصیف این زوال ناشی از فشار در یکپارچگی بافت مورد استفاده قرار گرفته است. زخم بستر و زخم فشاری از جمله مفاهیم مورد استفاده هستند. هنگامی که ادبیات مورد بررسی قرار می گیرد، مشاهده می شود که ۲۱ مقیاس مختلف برای تشخیص و ارزیابی زخم فشاری استفاده می شود. قدیمی ترین این مقیاس ها مقیاس نورتون است و از معروف ترین آنها می باشد. مقیاس برادن، مقیاس واترلو، مقیاس گوسنل و مقیاس نول نیز گنجانده شده است . هنگامی که این مقیاس ها بررسی می شوند، مشاهده می شود که به زخم های مورد نظر “زخم فشاری” گفته می شود.
یکی از اصطلاحاتی که در کشور ما برای توصیف زخم های ناشی از فشار به ویژه در زمینه کاربرد به کار می رود، زخم بستر است. دلیل اصلی استفاده گسترده از آن این است که چنین زخم هایی در بیماران بستری بیشتر است. اگرچه ۵۳ درصد از زخم‌ها در بیماران بستری دیده می‌شود، اما ۳۷ درصد آنها می توانند در قسمت‌هایی از بدن که تحت فشار هستند مانند افرادی که از ولیچر استفاده می کنند ایجاد شود، و ۱۰ درصد در افرادی که کم تحرک هستند.
علاوه بر این، گزارش شده است که خطر ایجاد زخم های فشاری در نواحی تحت فشار در اعمال جراحی بیش از دو ساعت افزایش می یابد. این خطر در افراد مسن، کسانی که مشکلات گردش خون/عروقی یا بیماری های متابولیک مانند دیابت دارند، حتی بیشتر است. همانطور که مشاهده می شود، اصطلاح “زخم بستر“ برای توصیف زخم های فشاری کافی نیست.
واژه دکوبیت که یکی دیگر از اصطلاحات مورد استفاده است، از واژه لاتین “decumbere” گرفته شده است. از آنجایی که به معنای “دراز کشیدن، به پشت دراز کشیدن” است، زخم دکوبیت زخم هایی را توصیف می کند که فقط در بیمارانی که به پشت دراز می کشند ایجاد می شود. به همین دلیل، اصطلاح “زخم دکوبیت” نمی تواند به طور کامل منظور را توصیف کند.
وقتی به مفهوم “زخم فشاری” نگاه می کنیم، اصطلاح “فشار” به کار رفته در اینجا نشان دهنده مهم ترین عاملی است که در ایجاد زخم ها نقش دارد. معنی کلمه فشار در فرهنگ لغت به میزان توان وارد بر یک سطح در واحد سطح تعریف شده است و از این نظر به عنوان یک اصطلاح صحیح پذیرفته شده است.
اصطلاح “زخم” مفهوم گسترده تری است که می توان آن را بر اساس یکپارچگی پوست به دو دسته باز و بسته طبقه بندی کرد. هنگامی که مراحل بالینی زخم های فشاری مورد بررسی قرار می گیرند، مشاهده می شود که از یک زخم بسته که در آن یکپارچگی پوست حفظ می شود به یک زخم باز با آسیب بافتی پیشرفته پیشرفت می کنند.
دیدگاهی یافت نشد