اصول مراقبت از زخم

1. برای تعیین وضعیت عمومی بیمار و عوامل خطری که ممکن است ترمیم زخم را به تأخیر بیندازند ، یک شرح حال کامل و معاینه فیزیکی بگیرید.
2. نقاط افزایش فشار هنگام نشستن و دراز کشیدن را ارزیابی کرده و وضعیت را اصلاح کنید.
3. درد را ارزیابی و کنترل کنید.
4. به حداکثر رساندن وضعیت تغذیه.
5. رطوبت و بی اختیاری را کنترل کنید.
6. فعالیت و تحرک بیمار را به حداکثر برسانید ، اصطکاک و له شدگی را کاهش و از بین ببرید.
7. وضعیت فیزیکی را ارزیابی کرده و یک برنامه بیمار محور تنظیم کنید.
8. زخم را برای محیط مرطوب ایده آل ارزیابی کرده و یک برنامه درمانی (دبریدمان، کنترل عفونت و ترشح ، تعادل رطوبت و غیره) تهیه کنید.
9. رویکرد جراحی را برای زخم های غیر قابل بهبود در نظر بگیرید (مراحل III و IV).
10. نیازهای بیمار را با یک رویکرد چند رشته ای برآورده کنید.
11. آموزش به بیماران و نزدیکان آنها در مورد پیشگیری و درمان زخم های فشاری.

اقدامات در جلوگیری از تشکیل زخم فشاری:

• در صورت بستری بودن بیمار حداقل هر دو ساعت و در صورت وابستگی بیمار به صندلی چرخدار باید موقعیت هر یک ساعت تغییر کند.
• هنگامی که به بیمار به  حالت پهلو خوابیده است ، باید حالت خوابیده به پهلو ۳۰ درجه باشد.
• به منظور جلوگیری از مالش زانو و مچ پا به یکدیگر ، باید یک بالش بین پاها قرار داده شود.
• برای جلوگیری از تماس پاشنه ها با تخت باید یک بالش در قسمت پایین پشت ساق پا (از زانو تا مچ پا) قرار داده شود.
• قسمت هایی از بدن پاشنه پا ، استخوان خاجی و تروکانتر که زخم های فشاری در آنها شایع است ، را باید روزانه بررسی کرد.
• برای کنترل رطوبت ، دلایل رطوبت (تعریق ، ترشح زخم ، رطوبت پس از استحمام و بی اختیاری مدفوع یا ادرار) مشخص می شود.
• برای جلوگیری از تماس پوست با ادرار یا مدفوع می توان از کرم مانع و محافظ پوستی پلیمری استفاده کرد.
• مقدار پروتئین و کالری بیماران در معرض خطر باید با همکاری یک متخصص افزایش یابد.
• به این بیماران باید ویتامین هایی مانند A ، C و E داده شود که سنتز کلاژن را افزایش می دهند ، اپیتلیزاسیون می کنند و سیستم ایمنی بدن را تقویت می کنند.
• به منظور جلوگیری از اصطکاک و پارگی ، بالین بیمار نباید بیش از ۳۰ درجه بلند شود .
• در حالی که بیمار در رختخواب حرکت می کند باید مراقب باشید.
• هنگام کشیدن بیماری که به سمت سر تخت لیز خورده است باید از ملافه استفاده شود.
• همانطور که بسیار رایج است ، بیمار نباید توسط دو نفر از زیر بغل کشیده شود.

موانع بهبود:

برای بهبود ، موانع زیر باید برطرف شود:

• بافت نکروز
• عدم تعادل باکتریایی
• تغییر سطح اگزودا

کاربرد پانسمان:

• پانسمان در صورت امکان باید در یک اتاق جداگانه انجام شود.
• بیمار باید با توجه به ناحیه زخم قرار گیرد.
• قبل و بعد از پانسمان ، دست ها باید مطابق استاندارد شستشوی دست شسته شوند.
• در مراقبت از زخم باید از دستکش و هنگام پانسمان از دستکش استریل استفاده شود.
• علائم حیاتی بیمار باید بررسی شود.
• قبل از پانسمان ، زخم باید از نظر شکل / رنگ ، خونریزی ، بو ، ترشح و جسم خارجی ارزیابی شود.
• از دست دادن عملکرد حسی / حرکتی در زخم باید ارزیابی شود.
• وجود آسیب رگ های خونی ، تاندون ، عصب و استخوان باید بررسی شود.
• اگر بیش از یک زخم وجود دارد ، باید پانسمان را از زخم آسپتیک آغاز کرد.
• در مراقبت از زخم های باز باید از روش آسپتیک استفاده شود.
• از پیش بند و ماسک  باید در حین مراقبت از زخم باز استفاده شود.
• مواد مناسب باید متناسب با نوع زخم انتخاب شود.
• محلول های ضدعفونی کننده ای که برای تمیز کردن زخم استفاده می شوند ، نباید اثرات سمی و تحریک کننده ای بر روی زخم داشته باشند.
• برای اطمینان از بهبود سریع زخم و تشکیل فیبرین و کلاژن ، باید حرکت ناحیه زخم محدود شود.
• در زخم های باز نباید از محلول دیگری به غیر از سرم نمکی استفاده شود. اطراف زخم باز باید با محلول های ضد عفونی کننده تمیز شود.
• در مواردی که زخم ترشح دارد باید از پانسمان های جاذب استفاده شود.
• مواد استفاده شده در پانسمان باید به طور مناسب از محیط خارج شود.
• دستکش ها باید در پایان پانسمان برداشته شوند ، دست ها نباید با مواد کثیف تماس بگیرند و برای شستن مواد باید دستکش جدید پوشیده شود.
• در عوض کردن پانسمان دردناک ، باید ۳۰ دقیقه   قبل یک ضد درد استفاده شود.
• از استعمال دخانیات تا زمان بهبود زخم نباید استفاده شود زیرا تولید فیبرینوژن را کاهش می دهد و باعث انقباض عروقی می شود.
• در ترمیم زخم باید از تغذیه مناسب و متعادل بیمار اطمینان حاصل شود و فشار مکانیکی بر روی بافت ها برطرف شود.

Source: www.aydinesh.saglik.gov