انواع عفونت زخم

عفونت های زخم، عوارض و مرگ و میر بالایی  دارند. در عین حال، به دلیل بستری طولانی مدت و نیاز به درمان درازمدت پزشکی و جراحی، بار اقتصادی مهم است. به منظور تشخیص عفونت زخم، بسیاری از پارامترها، به ویژه بالینی، باید با هم بررسی شوند.  بنابراین، معیارهای بالینی برای شناسایی عفونت های زخم به طور مرتب بررسی و معیارهای عفونت برای هر نوع زخم به روز می شود. شش نوع زخم اصلی ؛ معیارهای عفونت برای زخم های حاد و جراحی،  زخم پای دیابتی، زخم وریدی و شریانی ، زخم های فشاری و زخم های سوختگی تعیین شده است. به منظور شناسایی عفونت در زخم های مزمن، علاوه بر تجربه بالینی خوب، فیزیولوژی خوب، ایمنولوژی و دانش میکروبیولوژی ضروری است.

 پاتوفیزیولوژی در عفونت های زخم:

هر زخم حاوی باکتری است. اما در بهبود زخم، وجود تعادل باکتریایی (آلودگی سطحی یا کلونیزاسیون) یا عدم تعادل (کلونیزاسیون بحرانی یا عفونت) مهم است. تداوم حضور باکتری ، تعادل باکتری را به سمت عدم تعادل پیشرفت می دهد. این جداول به چهار دسته تقسیم می شوند:

1. آلودگی:

وجود باکتری هایی است که در زخم تکثیر و باعث واکنش های میزبان نمی شوند. هم در زخم حاد و هم مزمن رخ می دهد.

2. کلونیزاسیون:

وجود باکتری هایی که در زخم ها تکثیر می شوند، اما باعث آسیب به میزبان نمی شوند. در  زخم های مزمن رخ می دهد.

3. کلونیزاسیون بحرانی:

در زخم میکروارگانیسم هایی وجود دارد که تکثیر می شوند  و سیستمیک نیستند اما باعث پاسخ ایمنی محلی می شوند. یک دوره خطرناک در زخم های مزمن است و روند بهبود زخم پس از آن ممکن است به تعویق بیفتد. این وضعیت معمولا شیب لغزنده دارد و می تواند به سرعت در زخم های مزمن به عفونت تبدیل شود.

4. عفونت:

باکتری هایی که در بافت نرم زخم و اطراف زخم تکثیر می یابند و پاسخ میزبان که منجر به کاهش یا توقف بهبود زخم می شود، وجود دارد.

عفونت زخم پای دیابتی:

ساده ترین تعریف عفونت زخم پای دیابتی؛ در فرد مبتلا به دیابت وجود هر گونه عفونت تحت malleol است. این شامل پارونیشی، سلولیت، میوزیت، آبسه، فاسیت نکروزان، آرتریت سپتیک، تاندونیت و استئومیلیت می باشد. شایع ترین ضایعه، عفونت زخم پای دیابتی است. بسیاری از عوامل خطر پیچیده در شکل گیری این زخم ها مهم هستند. نوروپاتی نقش  اصلی را ایفا می کند. نوروپاتی منجر به اختلال در عملکرد حسی، حرکتی و اتونوم می شود. در پایی که تغییر شکل داده، به علت تروما یا فشار بیش از حد ممکن است زخم توسعه یابد. در این بیماران، لایه محافظ پوست معیوب است، بنابراین بافت زیر آن با باکتری ها کلونیزه می شود. پس از آن زخم می تواند آلوده و به بافت های عمیق تر  پیشرفت کند. این ممکن است به ویژه در اندام های ایسکمیک به سرعت  رشد کند.

عفونت های زخم سوختگی:

عفونت یک عارضه مهم در زخم سوختگی است. آسیب های حرارتی به پوست موجب انتشار شدید عوامل هومورال مانند سیتوکین ها، پروستاگلاندین ها، پروستانوئید وازواکتیو  و لکوترین ها می شود. این عوامل با تجمع در محل آسیب،  به سیستم گردش خون گسترش می یابد و منجر به سرکوب ایمنی می شود. همه شاخه های سیستم ایمنی در این سرکوب ایمنی شرکت دارند. آسیب های حرارتی باعث فعالیت فاگوسیتیک شده و سبب کاهش تولید لنفوکین تولید شده توسط ماکروفاژها می شود. با    تاثیر لنفوسیت های T تعداد لنفوسیت های T  سرکوبگر افزایش  و تعداد لنفوسیت هایT    کمکی کم می شود. میکروارگانیسم های کلونیزه می توانند منجر به ایجاد عفونت زخم سوختگی شوند. در طی ۲۰ سال گذشته تغییرات قابل توجهی در مدیریت زخم سوختگی ، اپیدمیولوژی عفونت های زخم را تغییر داده است.

روش کشت  کمّی برای تشخیص عفونت زخم توصیه می شود. اما خاصیت آن ضعیف است.   کشت های کمّی  برای نشان دادن میکروارگانیسم های غالب در زخم سوختگی مفید هستند. روش بیوپسی نشان دهنده تهاجم میکروبی به بافت زنده است که در تشخیص عفونت های زخم سوختگی به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد.

عفونت زخم بستر:

زخم های فشاری هم در افراد مسن و هم در افراد وابسته به بستر باعث مرگ و میر قابل توجهی می شود و همچنین یکی از دلایل اصلی زیان اقتصادی در نظام مراقبت های بهداشتی است. زخم های فشاری ناحیه های نکروز ناشی از فشرده شدن بین برآمدگی های استخوان و سطح بیرونی است. همانطور که آسیب می تواند کوچک باشد، می تواند آسیب جدی به بافت های عمیق ایجاد کند. تشخیص عفونت در زخم های بستر آسان نیست. ارزیابی بالینی و میکروبیولوژی خوب، تصویربرداری و نمونه های بیوپسی بافت های عمیقی مورد نیاز است. معاینه بالینی در تشخیص زخم بستر بسیار مهم است. ارزیابی بالینی با جستجوی علائم اولیه زخم های فشاری شروع می شود. این در تشخیص نشانه های عفونت بافت نرم مانند افزایش حرارت، اریتم، حساسیت موضعی،  ترشحات چرکی و بوی بد مفید است. حتی علائم محلی التهاب ممکن است واضح نباشد. ظاهر زخم های فشاری بسیار متنوع است. تأخیر در بهبود زخم تنها علامت عفونت است. استئومیلیت و باکتریمی فرم های بالینی جدی تر هستند. در باکتریمی معمولا یافته های سیستمیک عفونت (SIRS) (تب، لرز، سردرگمی و کاهش فشار خون) وجود دارد. میزان باکتریمی در بیماران مبتلا به سپسیس ۷۹٪ است. مرگ و میر در بیماران مبتلا به باکتریمی بالا و تقریبا ۵۰٪ است.

عفونت  زخم وریدی و شریانی:

بیماری های وریدی شایع ترین علت زخم پا هستند. دیگر علت ها شامل بیماری های شریانی، بیماری های شریانی / وریدی، دیابت / نوروپاتی، واسکولیت  و اسکلرودرمی هستند. هر زخم مزمن با میکروارگانیسم آلوده است. باکتری های آلوده با بافت جدید برای اکسیژن و مواد مغذی رقابت می کنند و می توانند بهبود زخم را با محصولاتی که محیط زیست فیزیولوژیکی را تغییر می دهند، به تاخیر بیندازند. عفونت زمانی رخ می دهد که میکروارگانیسم ها به بافت حمله می کنند. اگر علائم عفونت در زخم باشد، برای تشخیص باید کشت انجام داد. آلودگی مزمن زخم های شریانی معمولا با باکتری های گرم مثبت، عمدتا با S. aureus رخ می دهد.

Source: www.hastaneinfeksiyonlaridergisi.org