کنترل بار باکتریایی در زخم های مزمن
بار زیستی در زخم های مزمن می تواند عامل اصلی التهاب، عفونت زخم های بالینی و تاخیر بیشتر در درمان زخم باشد. تشخیص بالینی عفونت در زخم های مزمن می تواند مشکل ساز باشد، زیرا اکثر افراد مبتلا به زخم های مزمن به شرایط فیزیولوژیکی مبتلا هستند که به روش های مختلف پاسخ های عفونی خاصی می دهند. این پاسخ ها شامل درد، اریتما، علائم تب، لکوسیتوز( افزایش گلبول های سفید خون)، تورم و افزایش ترشحات زخم، بوی زخم، و غیره است. به عنوان مثال بیمار مبتلا به زخم نوروپاتیک و دیابتی می تواند درد، تب و یا لکوسیتوز گزارش ندهد، اما تورم و افزایش ترشحات زخم را خواهد داشت. بیمار مبتلا به زخم ایسکمی و بیماری شریانی محیطی ممکن است درد، اریتما، تب و لکوسیتوز گزارش کند اما پرفیوژن کافی برای ایجاد تورم یا افزایش ترشحات زخم نداشته باشد. ضروری است بدانیم که چگونه به طور همزمان عوامل بیماری که می توانند به عفونت کمک کنند را کنترل کنیم. و همچنین می بایست راجع به چگونگی ارزیابی علائم و اجرای مداخلات جهت پیشگیری از عفونت اطلاعاتی داشته باشیم.
آماده سازی بستر زخم شامل بافت، عفونت/التهاب، رطوبت، لبه می شود. آماده سازی بستر زخم عاملی است که به پاتوفیزیولوژی زخم مزمن کمک می کند. بیایید بررسی کنیم که چگونه هر یک از عوامل موجب ایجاد بار زیستی (مشکل) و مداخلات ایجاد می شود و چگونه با مدیریت بار زیستی و درمان عفونت (راه حل) می توان به بهبود زخم کمک کرد.
بافت
مسئله
بافت های غیر زنده باید از بین بروند تا رشد بافت سالم حمایت شود. بافت غیرقابل زنده زمینه ای مناسب برای کشت باکتری است و حضور آن سبب تولید سیتوکین های ضد التهابی می شود که به سلول های پرولایفرتیو مانند فیبروبلاست ها و عوامل رشد مانند فاکتور رشد اندوتلیال عروق (VEGF)، که مسئول تشکیل کلاژن و بافت عروقی هستند، آسیب می رساند.
راه حل
بافت غیر زنده را تا حد نیاز دبریدمان کرده و به صورت سریالی برای بازگشت زخم به وضعیت حاد ادامه دهید.
بهینه سازی تغذیه برای حمایت از رشد کلاژن سالم.
اگر زخم بافت زنده باشد اما پیشرفت نکند، داروهای موضعی فاکتورهای رشد یا بیولوژیکی را در نظر بگیرید.
عفونت / التهاب
مسئله
زخم ها به علت ادامه وجود التهاب در اثر بسیاری از عوامل، از جمله عوامل میزبان (سرکوب ایمنی، سوء تغذیه) و عوامل خارجی مانند بار باکتریایی و درمان های موضعی، مزمن می شوند. بسته به ترکیب این عوامل و چگونگی مدیریت در زمان داده شده برای درمان، زخم ها می توانند به مرحله بعدی رفته و آلودگی، کلونیزاسیون، کلونیزاسیون بحرانی، عفونت و سپسیس ایجاد شود.
راه حل
از داروهای موضعی با مهارکننده های پروتئاز برای کاهش تخریب بافت سالم استفاده کنید.
به میزان مناسب داروهای ضد التهابی سیستمیک را در نظر بگیرید.
ز ضد میکروب های موضعی به صورت عاقلانه در حضور علائم بالینی در پاسخ به بار زیستی زخم استفاده نمایید. زمانی که مشکوک به عفونت بالینی هستید، از این درمان به تنهایی استفاده نکنید، چرا که درمان عفونت های زخم واقعی به این شیوه تقریبا غیرممکن است.
با استفاده از فرآیندهای معتبر مانند بیوپسی، کشت بافت انجام دهید. اگر اینکار امکان پذیر نیست، بررسی پانسمانی که ترشحات زخم را جذب کرده با روشی مانند روش لوین توصیه می شود.
درمان آنتی بیوتیک هدفمند با استفاده از نتایج کشت بافت؛ این روش استاندارد طلایی برای درمان عفونت زخم است.
با توجه به شدت و نوع عفونت، آنتی بیوتیک های خوراکی یا داخل وریدی مورد نیاز است.
رطوبت
مسئله
رطوبت بیش از حد سبب ماسراسیون پوست می شود، که همانطور که قبلا اشاره کردیم بافت غیر زنده است؛ این موضوع چرخه ایجاد بافت غیر زنده و سهم آن در وجود بار زیستی را تثبیت می کند. از جهت دیگر کمبود رطوبت باعث تاخیر یا ممانعت از اپیتلیالیزاسیون می شود زیرا کم آبی بستر زخم، مهاجرت کراتینوسیت را مختل می کند.
راه حل
درمان های موضعی مناسب برای مدیریت محیط پویای زخم ها از قبیل پانسمان های هیدراته برای زخم ها با ترشحات کم انجام داده و یا از جذب کننده های مخصوص برای زخم با ترشحات زیاد استفاده کنید.
با وکیوم تراپی و یا فشرده سازی اندام میزان ترشحات و ورم را کنترل کنید.
لبه
مسئله
اپیتالیزاسیون در زخم های ضخامت کامل زمانی آغاز می شود که بافت گرانولیشن برای مهاجرت کراتینوسیت ها در دسترس باشد و زمانی که کراتینوسیت ها از لبه های زخم مقابل یکدیگر را ملاقات کنند، پایان می یابد. این پدیده به عنوان مهار تماس شناخته می شود. متأسفانه این فرآیند همچنین زمانی اتفاق می افتد که لبه های زخم در هنگام تحلیل بافت زیرین یا چرخش لبه زخم که در آن سلول های اپیتلیال را ملاقات می کند و سیگنال های سلولی باعث می شوند که بدن فکر کند لبه زخم بسته شده است. اما مهاجرت در شکل گیری قفسه مانندها مانند پل زدن روی بستر زخم است. این اتفاق زمانی می افتد که بافت کافی برای حمایت از اپیتالیزسیون وجود نداشته باشد، به همین دلیل کاهش بار زیستی برای کاهش نکروز بافت ها بسیار مهم است.
راه حل
برداشتن لبه زخمی که پیشرفت نمی کند به روش جراحی توصیه می شود.
حتی در صورت وجود بافت زنده و یک برنامه درمان مناسب، لبه های زخم متوقف شده به مزمن شدن زخم مزمن کمک می کند و احتمال پیشرفت طیف آلودگی ها به عفونت را افزایش می دهد.
نتیجه
مدیریت بار زیست می تواند مانع ادامه التهاب مزمن مرتبط با پاتوژن ها و عفونت زخم پس از آن شود. انجام مداخلات برای کاهش بار زیستی، عامل کلیدی برای پیشرفت از مرحله التهابی به مرحله پرولایفریریتیو درمان زخم می باشد.
source: woundsource.com
دیدگاهی یافت نشد