عواقب زخم پای دیابتی در بیماران مبتلا به دیابت که بر کیفیت زندگی تأثیر منفی می گذارد می تواند شدید باشد. طبق داده های فدراسیون بین المللی دیابت ، دیابت با شیوع جهانی ۹ درصد می تواند در صورت عدم کنترل منجر به مرگ در سنین پایین شود.
زخم پا که در بیماران دیابتی دیده می شود ، هم برای بیمار و هم برای سیستم مراقبت های بهداشتی عواقب جدی دارد. دیابت یکی از مهم ترین مشکلات سلامتی در دنیای امروز و یک بیماری متابولیک مزمن که با هیپرگلیسمی شناخته می شود و نیاز به مراقبت مداوم پزشکی دارد ، جایی که ارگانیسم به دلیل کمبود انسولین یا نقص در عملکرد انسولین نمی تواند از کربوهیدرات ها ، چربی ها و پروتئین ها به میزان کافی استفاده کند.
۷ میلیون بیمار:
براساس داده های فعلی فدراسیون بین المللی دیابت ، شیوع دیابت جهانی ۹ درصد است. مطالعات پیش بینی می کنند که تا سال ۲۰۴۰ ، ۶۴۲ میلیون نفر در سراسر جهان به دیابت مبتلا شوند. بررسی انجام شده در کشور ما نشان داد که میانگین تعداد بیماران مبتلا به دیابت ۷ میلیون نفر بوده است. دلایل این امر، کم بودن کالری دریافتی از حجم کار بدنی ، شیوه زندگی بی حرکت ، افزایش امید به زندگی و افزایش فرکانس چاقی به ویژه در خانم ها است.
زخم ها می توانند به سرعت رشد کنند:
خطر زخم پای دیابتی از هر شش بیمار مبتلا به دیابت در کشورهای توسعه یافته یکی است ، در حالی که این میزان در کشورهای در حال توسعه بسیار بیشتر است. این زخم ها ممکن است در اثر آسیب انتهای عصب ، فلج یا منشأ ایسکمیک یعنی بخشی از بدن که به دلیل کاهش موضعی یا قطع جریان خون نمی تواند خون و اکسیژن کافی دریافت کند ایجاد شود. علاوه بر این ، هیپرگلیسمی ، یعنی افزایش قند خون در بدن ، از طرق مختلف تمایل به عفونت را افزایش می دهد. زخم های سطحی ناشی از ایسکمی ، هیپرگلیسمی کنترل نشده و آسیب های مکرر به گذشت زمان به آبسه و التهاب استخوان پیشرفت کند. از جمله شرایطی که باعث افزایش تمایل به ایجاد زخم در بیماران دیابتی می شود ، اختلالات در سیستم ایمنی بدن ، آسیب به انتهای عصب ، نارسایی گردش خون (رگ های خونی) ، وجود آسیب های بزرگ یا کوچک ، مدت زمان دیابت ، اختلال در کنترل گلوکز ، افزایش فشار به پاها ، استعمال سیگار یا اضافه وزن می باشد.
زخم ها ممکن است احساس نشوند:
۶۰ درصد از بیماران مبتلا به دیابت دارای نوروپاتی محیطی هستند که منجر به اختلال درک درد و درجه حرارت می شود و بیماران ممکن است متوجه زخم ها نشوند. نوروپاتی محیطی که در بیماران دیابتی دیده می شود ، اغلب نوروپاتی حسگر حرکتی است. متقارن ، مزمن و دور از مرکز و در قسمت پایینی برجسته تر است. همچنین بیومکانیک راه رفتن را تغییر می دهد و باعث ضخیم شدن پوست کف پا می شود و فشار کل کف پا در یک نقطه متمرکز می شود. در این بیماران نبود احساس درد مانع از محافظت طبیعی یعنی عدم قدم گذاشتن بر روی ضایعه می شود. این ممکن است منجر به ایجاد زخم شود. بعلاوه ، صدمات جزئی در این بیماران مثلاً کفش نامناسب ، سوختگی ، بریدگی ، نیش حشرات ، به راحتی می تواند زخم های مزمن ایجاد کند. از بین رفتن احساس درد باعث می شود که بیمار دیر به متخصص مراجعه و تشخیص را به تاخیر بیاندازد.
درمان باید سریع تر شروع شود:
هدف از این درمان متوقف کردن عفونت و جلوگیری ازپیشرفت آسیب دیدگی بافت است. : درمان آنتی بیوتیک در تمام زخم های آلوده ضروری است. گرچه درمان آنتی بیوتیکی در تمام زخم های آلوده ضروری است ، اما باید با مراقبت مناسب از زخم همراه باشد. درمان باید در اسرع وقت پس از تشخیص بالینی شروع شود. این میزان بیماری ناشی از عفونت ، طول مدت بستری و خطر قطع عضو پا را کاهش می دهد. مدت زمان درمان در عفونت های خفیف ۱۰-۷ روز ، در عفونت های متوسط ۳-۲ هفته و در عفونت های شدید ۴-۲ هفته متغیر است ، نه تا زمانی که زخم کاملاً بهبود یابد. در التهاب حاد استخوان ، دوره درمانی باید به مدت ۶-۴هفته ، حداقل دو هفته به صورت داخل وریدی در نظر گرفته شود و در التهاب مزمن استخوان ، اگر بافت استخوانی آلوده نتواند از بین برود ، یک دوره درمانی حداقل سه ماهه باید در نظر گرفته شود.
مراقبت روزانه پا:
با مراقبت مناسب پا و کنترل دیابت می توان از زخم پای دیابتی که باعث قطع پا در هر ۳۰ ثانیه می شود جلوگیری کرد. برای جلوگیری از قطع عضو ناشی از دیابت هنگام ایجاد زخم باید به متخصص زخم مراجعه شود. با مراقبت به موقع از زخم و در صورت لزوم درمان آنتی باکتریال می توان از پیشرفت زخم و در نتیجه قطع پا جلوگیری کرد. خطر مرگ در بیمارانی که به دلیل دیابت قطع عضو شده اند زیاد بود و میزان مرگ و میر ۵ ساله ۷۰ درصد بود. برای جلوگیری از عفونت پای دیابتی ، کنترل قند خون مناسب لازم است. افراد و خانواده های پرخطر باید آموزش ببینند ، پا از فشار خلاص شود ، ساختار عروقی پا ارزیابی شود و باید بهبود موضعی زخم فراهم شود. مراقبت از پا در این بیماران باید هر روز با شستن پا ، به خصوص خشک کردن بین انگشتان و استفاده از کرم مرطوب کننده انجام شود. باید از کفش و جوراب مناسب استفاده شود ، ناخن ها را به درستی کوتاه کرد و ناخن های مشکل دار دائماً بررسی شوند. علاوه بر این ، درمان کالوس باید با دقت انجام شود. داخل کفش باید روزانه مورد بررسی قرار گیرند ، جوراب ها باید روزانه عوض شوند و در صورت وجود قارچ پا ، بریدگی ، ساییدگی ، زخم باید به متخصص مراجعه کرد.
توصیه هایی برای بیماران و نزدیکان:
تشخیص دیابت برای بسیاری از افراد نه تنها از لحاظ جسمی بلکه از لحاظ روانی نیز به چالش برانگیز است. می تواند تأثیر منفی بر زندگی بیماران و خانواده ها بگذارد. چهار قانون طلایی برای زندگی سالم بیماران دیابتی وجود دارد. تغذیه سالم ، فعالیت بدنی کافی ، مراقبت های پزشکی و کنترل شخصی ، زندگی منظم اجتماعی. با این حال ، یادگیری شیوه های مراقبت شخصی از پا در دیابت و ادغام این رفتارها در زندگی روزمره ضروری است.
Source: www.antalyaekspres.com
دیدگاهی یافت نشد