مدیریت زخم پای دیابتی با دبریدمان
شیوع رو به افزایش بیماری دیابت و عوارض مرتبط با آن، نشان دهنده ی یک مشکل بهداشت عمومی در سطح جهانی است. زخم پای دیابتی شایع ترین عارضه مزمن بیماری دیابت است که ۴ تا ۱۰ درصد از بیماران دیابتی را تحت تاثیر قرار می دهد. زخم پای دیابتی می تواند آلوده و منجر به استئومیلیت ( عفونت استخوانی )، سلولیت ( عفونت پوست ) و حتی منجر به قطع عضو یا مرگ افراد شود.
دبریدمان چیست؟
دبریدمان به منظور حذف بافت مرده، آسیب دیده، پینه پوست و عفونت زخم انجام می شود که به نوبه ی خود یک روش درمان زخم پای دیابتی محسوب می شود. از آنجایی که پینه پوست در نهایت به تشکیل زخم پای دیابتی منجر می شود، دبریدمان آن به عنوان یک اقدام پیشگیرانه نیز محسوب می شود. روش های دبریدمان می تواند شامل اتولایتیک ( هیدروژل، هیدروکلوئید و فیلم های شفاف )، بیولوژیکی ( ماگوت تراپی )، مکانیکال، آنزیمی و یا جراحی باشد.
روش انجام دبریدمان زخم پای دیابتی
دبریدمان با حذف بافت نکروزه، بقایای خارجی، باکتری ها، کالوس ( پینه پا ) و لبه زخم در زخم های مزمن به منظور تحریک روند درمان زخم انجام می شود. با دبریدمان یک زخم مزمن به نظر می رسد که با تبدیل شدن زخم مزمن به یک زخم حاد در پی حذف سلول هایی که به محرک های درمانی زودرس پاسخ نمی دهند، سرعت درمان زخم افزایش می یابد. دبریدمان به طور معمول در درمان زخم پای دیابتی توسط درمانگران زخم استفاده می شود. روش های دبریدمان عبارتند از: دبردیمان جراحی، دبریدمان شیمیایی، دبردیمان اتولیتیک ( با هیدروژل ها، هیدروکلوئید و فیلم های شفاف )، ماگوت تراپی، دبریدمان مکانیکی (hydrodebridement ) و دبریدمان آنزیماتیک.
کالوس یا پینه ی پا در پی فشار مکرر و یا اصطکاک ایجاد می شود و می تواند با ایجاد مناطق کانونی فشار، در کف پا به تشکیل زخم کمک کند. برای درمان و پیشگیری از زخم پای دیابتی، پیشنهاد می شود از دبریدمان برای از بین بردن کالوس، استفاده شود.
برخی از خدمات کلینیک زخم دکتر مشتاق، مرکز درمان زخم :
دیدگاهی یافت نشد