عوامل خطر برای زخم بستر

عوامل خطر زخم فشاری:

گفته می شود که سالانه ۳۰۰ میلیون نفر (۳ درصد از جمعیت جهان) در جهان به مراقبت های تسکینی نیاز دارند. بسیاری از متخصصان در مورد دشواری‌ها و حتی گاهی اجتناب ‌ناپذیر بودن زخم‌های فشاری که در این گروه از بیماران در پایان زندگی رخ می ‌دهد، نظراتی می ‌دهند. . ممکن است نتوان به طور کامل زخم های فشاری را از بین برد. زیرا عوامل همراه زیادی برای پیشگیری از آنها وجود دارد. اما تاکید می شود که ایجاد زخم بستر به دلیل اثرات منفی روانی، جسمی و اجتماعی، کیفیت زندگی بیمار لاعلاج را مختل می کند. عوامل خطر منجر به ایجاد زخم فشاری عموماً به عنوان عوامل درونی و بیرونی در نظر گرفته می شوند.

عوامل درونی:

بی حرکتی: افرادی که مراقبت های تسکینی دریافت می کنند به طور فزاینده ای غیرفعال می شوند و عدم تحرک آنها نزدیک به مرگ افزایش می یابد. در مطالعه ‌ای که در سوئد انجام شد، زمانی که بیماران آسایشگاهی مورد ارزیابی قرار گرفتند، رابطه معنی ‌داری بین ایجاد زخم‌های فشاری و عدم فعالیت بدنی و حرکت یافت شد. مشاهده شد که بی حرکتی در این گروه از بیماران به دلیل درد و تنگی نفس افزایش یافته است.

سن: تغییرات فیزیولوژیکی در درم در بیماران مسن دیده می شود. خشکی پوست افزایش می یابد، اپیدرم نازک تر می شود. در برابر فشار، اصطکاک و پارگی ناشی از افزایش سن بیشتر مستعد می شود. کاهش سنتز کلاژن و نازک شدن پوست به دلیل استفاده مکرر از درمان استروئیدی، تشکیل زخم های فشاری را تسهیل می کند. افزودن سایر عوامل خطر و بیماری های مزمن به عنوان یک عامل خطر مهم در نظر گرفته می شود.

سوء تغذیه: نشان دهنده یک فرآیند کاتابولیک مزمن در بیماران مبتلا به زخم فشاری است. استرس در افرادی که مراقبت های تسکینی دریافت می کنند، حالت هیپرمتابولیک ایجاد می کند. هیپرمتابولیسم نیز زمانی ایجاد می شود که با بیماری و/یا عفونت شدید همراه باشد. بنابراین پیشگیری از سوء تغذیه و افزایش دریافت پروتئین و کالری مهم است . بیماری های عصبی، به ویژه حوادث عروق مغزی، صدمات نخاعی، مولتیپل اسکلروزیس، جراحی طولانی مدت، کم خونی، تروما، بیماری های اسکلتی – عضلانی پیشرفته، اسپاسم، کاهش توده عضلانی، افت فشار خون- ایسکمی، عفونت ها از عوامل مهم ذاتی هستند.

عوامل بیرونی:

فشار: بیان می شود که فشار مهم ترین عامل در ایجاد زخم های فشاری است. تشکیل زخم به شدت و مدت فشار و تحمل بافت بستگی دارد. آسیب شناسی اصلی در ایجاد زخم های فشاری، توقف جریان خون مرتبط با فشار و هیپوکسی است. هنگامی که فشار خارجی بر روی هر قسمت از بدن از فشار مویرگی عملکردی بیشتر شود، مویرگ فرو می ریزد و آنکسی بافتی رخ می دهد.

افراد سالمی که مشکل حرکتی و ادراک حسی ندارند، ناراحتی ناشی از هیپوکسی بافتی را که هنگام بسته شدن مویرگ ایجاد می شود، احساس می کنند و با تغییر موقعیت، فشار را به نقاط دیگر منتقل می کنند. فشار پایین باعث آسیب بافتی در طولانی مدت می شود، در حالی که فشار بالا باعث آسیب بافتی در مدت زمان کوتاهی می شود. بیان می شود که بیمار بی حرکت که بیش از ۲ ساعت در همان وضعیت بنشیند برای زخم فشاری کافی است. از نظر حساسیت بافتی، حساس ترین نواحی به فشار، عضلات، بافت چربی زیر جلدی و درم هستند.

اصطکاک: به طور کلی اصطکاک به دلیل نیروی ایجاد شده توسط دو سطح که اختلاف چگالی بین آنها وجود دارد و در جهت مخالف در برابر یکدیگر حرکت می کنند، رخ می دهد. هنگامی که وضعیت بیمار تغییر می کند، لایه بالایی در نتیجه کشیده شدن پوست در امتداد سطح بیرونی هنگام چرخش و کشیدن نامناسب از بین می رود.

اثر برشی: زمانی رخ می دهد که بافت ها به موازات یکدیگر اما در جهت مخالف کشیده شوند. به خودی خود مؤثر نیست و با اثر افزودنی همراه با فشار زخم فشاری ایجاد می شود. سطح بیرونی اپیدرم و درم ثابت می ماند، در حالی که بافت های زیرین به سمت جلو رانده می شوند، زیرا بیمار که در وضعیت خوابیده یا نشسته با تمایل خاصی قرار دارد، با اثر گرانش یا با کشیدن بیمار به سمت بالا به سمت پایین می لغزد. این به دلیل کشش بیش از حد عروق و همچنین اثر مکانیکی روی اپیدرم است.

رطوبت: پوستی که با تعریق، ترشحات زخم، ادرار و مدفوع مرطوب می شود، با کاهش مقاومت اپیدرم باعث رطوبت می شود. رطوبت باعث افزایش ایسکمی در بافتی می شود که در آن فشار آزاد می شود و باعث تشکیل زخم می شود. در مقایسه با سایر عوامل، تأثیر رطوبت در ایجاد زخم های فشاری کم تر است . به طور کلی داروها، بهداشت بدن، وضعیت ، مواد کمکی (نامناسب یا نادرست استفاده شده)، لباس، کفش نیز موثر هستند.