روش های نوین درمان زخم بستر
زخم بستر (زخم های تحت فشار) بر روی بافت های نرم مناطقی که در معرض فشار هستند ایجاد می شود. ۹۰-۸۵٪ زخم های فشاری در قسمت های پایین بدن، مثل لگن و قسمت های جانبی استخوان لگن که برجسته است دیده می شود. در قسمت های پاشنه، زانو، آرنج کم رخ می دهد. در افرادی که بیشتر اوقات از صندلی چرخ دار استفاده می کنند اغلب، زخم های تحت فشار باز می شوند. زخم های فشاری در بیماران بستری، در سالمندان و افراد مسن که به علت بیماری های مزمن ، برای مدت طولانی در رختخواب می مانند، دیده می شود. علاوه بر این، اصطکاک، رطوبت پوست، کمبود ویتامین، الکل، وابستگی به مواد مخدر، دیابت، بیماری های عروقی، سرطان، پانسمان و آتل بندی نادرست بعد از جراحی، عوامل مهم دیگر در شکل گیری زخم های فشاری هستند.
زخم های فشاری، به ویژه روی استخوان ها به علت فشار طولانی مدت یا توقف گردش خون مویرگی در آن قسمت باعث نکروز و زخم روی پوست یا بافت های زیر پوست می شود. زخم های فشاری با میزان مرگ و میر بالا یک وضعیت دشوار و پرهزینه است. این بیماری رایج که معمولا در بیماران با از دست دادن هوشیاری، احساس و حرکات رخ می دهد ممکن است در صورت عدم درمان سبب عفونت، سپسیس و حتی مرگ شود. مهمترین عامل در درمان زخم بستر، جلوگیری از ایجاد زخم است. اگر زخم ایجاد شود، گزینه های درمان محافظه کارانه و جراحی باید مورد استفاده قرار گیرد، اما بیشتر زخم ها به مداخله جراحی نیاز ندارند.
انتخاب بیمار
از آن جایی که زخم های بیماران مبتلا به زخم های فشاری معمولا چشمگیر است، اشتباه رایج توجه کلی به زخم است. مهم است که به بیمار به طور کلی نگاه کنید. بیماران مبتلا به زخم های تحت فشار، معمولا بیماری های زیادی را به همراه دارند. قبل از جراحی، باید بررسی کرد که آیا بیماری ها اجازه جراحی زخم بستر را می دهند و بیماران باید بتوانند جراحی را تحمل کنند.
از آنجا که میزان عود در بیمارانی که همکاری نمی کنند بالا است، عملیات می تواند تا زمانی که شرایط مناسب ایجاد شود، به تعویق افتد. با توجه به این واقعیت که بیماران مبتلا به آسیب نخاعی نمی توانند توانایی خود را برای درک درد و کاهش فشار به علت فشار و ایسکمی به دست آورند، در بازسازی هایی که باید انجام شود، فلپ های مقاوم در برابر فشار باید انتخاب شوند.
بیماران مبتلا به زخم بستر طولانی مدت و بیماران مبتلا به زخم فیبروتیک ممکن است دچار زخم های بدخیم مانند زخم های مارژولین شوند و ممکن است لازم باشد در آن ها مداخلات جراحی انجام شود.
به دلیل بالا بودن میزان عود و عوارض در بیماران تحت درمان جراحی، اطلاع دادن به بیمار و جلب رضایت او قبل از جراحی مهم است.
روش های جراحی درمان زخم بستر
دبریدمان
در قرن هجدهم، جراحان فرانسوی برای اولین بار از کلمه دبریدمان برای دور کردن بافت های نکروتیک از زخم های باز استفاده کردند. بافت نکروتیک از گرانولاسیون و اپیتلیزاسیون جدید جلوگیری می کند. حذف بافت های ناپایدار از این محیط باعث بهبود زخم می شود. این بافت نکروتیک، تیره، خشک و سفت و سخت است. در طول زمان از لبه ها جدا می شود. اگر بافت هیدراته شود، اسکار نرم و رنگ آن تغییر می کند و قهوه ای مایل به زرد سفید می شود. این رویداد بخشی از روند بهبود طبیعی است. آنزیم پروتئولیتیک شروع به تجزیه بافت ناپایدار می کند.
اگر بافت نکروتیک در زخم باقی بماند، خطر بروز عفونت را افزایش می دهد. همچنین باعث به وجود آمدن بوی بد می شود. علاوه بر این، مهاجرت سلولی و ذخیره سازی بافت همبند را مختل می کند و سبب مهار عوامل رشد می شود.
با استفاده از جراحی دبریدمان، لازم است که نه تنها بافت های نکروتیک، بلکه باید کیسه فیبروتیک روی زخم، بافت هایی که به خوبی تغذیه نمی شوند، کلسیفیکاسیون بافت نرم و استخوان آلوده نیز برداشته شود.
دبریدمان باعث کاهش بار باکتریایی در زخم می شود. در طی دبریدمان، می توان کشت بافت انجام داد. اگر زخم فشار به استخوان گسترش پیدا کند، می توان بیوپسی استخوان انجام داد . بیوپسی بافت احتمال تشخیص میکروبی دقیق را افزایش می دهد. درمان آنتی بیوتیک در صورتی که عفونت وجود داشته باشد یا اگر پس از دبریدمان، خطر سپسیس وجود داشته باشد، نشان داده می شود. اگر بازسازی بلافاصله بعد از دبریدمان انجام شود، آنتی بیوتیک ها باید استفاده شوند.
علاوه بر این، در دبریدمان، به طور متناوب به میزان معینی فشار منفی می تواند برای تسهیل بهبود زخم استفاده شود. درمان فشار منفی باعث تجمع ترشحات در زخم را کاهش می دهد، محیط مرطوب برای زخم فراهم می کند، تحریک تشکیل بافت گرانولاسیون، مهاجرت اپیتلیال را افزایش می دهد، کلونیزاسیون باکتری را کاهش می دهد، با کاهش ورم بافت موضعی، پرفیوژن خون را به آن منطقه افزایش می دهد. در بیماران انتخاب شده، فشارخون منفی ممکن است قبل از عمل برای آماده سازی زخم برای جراحی استفاده شود.
تصمیم گیری برای زمان انجام بازسازی می تواند دشوار باشد. اگر عفونت شدید زخم و بافت های نکروتیک وجود داشته باشد، پس از بررسی عفونت با دبریدمان و یا با دبریدمان، گزینه بازسازی ممکن است برای کاهش عوارض مناسب باشد. با این حال ، بازسازی و دبریدمان در یک جلسه دارای مزایای قابل توجهی در زمینه استفاده از زمان و منابع است.
روش های جراحی دیگر
در بیماران زخم بستر، اغلب بی اختیاری مدفوع و ادرار وجود دارد. گاهی اوقات ممکن است فیستول نیز وجود داشته باشد. در چنین موقعیت های دشوار، ممکن است لازم باشد تا انحرافات را برای جلوگیری از آلوده شدن زخم به ادرار و مدفوع انجام دهید.
اسپاسم و انقباض در برخی از بیماران، باعث تغییر توزیع فشار و قرار دادن برخی مناطق آناتومیک تحت فشار بیشتر، باز شدن آسان زخم ها و تأخیر در بهبود زخم های بازسازی شده خواهد شد. تنوتومی ها و انقباض گام به گام ممکن است برای از بین بردن اسپاسم و انقباض ضروری باشد.
برای زخم هایی که برای مدت زمان طولانی درمان نمی شود به جاب بازسازی از قطع عضو استفاده می شود.
جراحی
زخم های نکروتیک و زخم های بستر معمولا نیاز به جراحی دارند. در هنگام برنامه ریزی برای جراحی، مهمترین مسئله این است که با توجه به بیمار، روش ساده تر جراحی را انتخاب کنید و گزینه های ترمیم را با توجه به رکودهایی که ممکن است در آینده برای بیمار ایجاد شود، انتخاب کنید. از آنجا که این بیماران معمولا دارای نقص عصبی هستند، احتمال ابتلا به زخم های تحت فشار در یک منطقه به طور مکرر بالا خواهد بود. در درمان جراحی، برداشتن استخوان زیر زخم، بستن زخم با بافت مناسب و جلوگیری از تنش در بافت ها تا زمان بهبودی، و حفاظت از بافت ها از آسیب مجدد، اصول اساسی است که باید در نظر گرفته شود.
source: izmirklinik.com
در کلینیک زخم دکتر مشتاق، با استفاده از جدیدترین روش های درمان زخم های مزمن، توسط تیم حرفه ای و مجرب، زخم های بیماران عزیز به طور قطعی و تضمینی درمان خواهد شد.
برخی از خدمات کلینیک زخم دکتر مشتاق، کلینیک درمان زخم
دیدگاهی یافت نشد