درمان فیزیکی و توانبخشی در زخم پای دیابتی
دیابت یک بیماری متابولیکی است که بر ۲۰٪ از جمعیت در نقاط مختلف جهان تأثیر می گذارد. ۲۵-۱۲٪ از بیماران به علت مشکلات پا در هر دوره از زندگی خود به متخصص مراجعه می کنند. امروزه به علت عوارض پای دیابتی در جهان، هر ۳۰ ثانیه یک پا قطع می شود. بنابراین، نقش فیزیوتراپی و توانبخشی در درمان زخم پای دیابتی در درمانگاه های چند رشته ای مانند بیماری های عفونی، جراحی پلاستیک، پوست، جراحی قلب و عروق، غدد درونریز، ارتوپدی بسیار مهم است.
اگر چه پاتوژنز پای دیابتی ممکن است به نظر پیچیده باشد، اما به طور عمده هیپرگلیسمی ناشی از نوروپاتی و واسکولوپاتی است. مشکلات اسکلتی عضلانی،تاندون، رباط، کپسول مفصلی ناشی از گلیکولیز کلاژن در این ساختارها است. این وضعیت منجر به از دست دادن انعطاف پذیری و محدود کردن حرکات مفصلی و در نتیجه ناهنجاری در پا می شود. این ناهنجاری ها شکل پا را تخریب می کنند و فشار را بر روی بعضی نقاط افزایش می دهند. قسمت هایی که در پا در معرض فشار بیشتر قرار می گیرد مفاصل متاتارسوفالانژیال و ساب تالار است. روش های فیزیوتراپی و توانبخشی مورد استفاده در این بیماران؛گرما درمانی، روش های الکتروتراپی، ورزش درمانی، تغییر کفش و محافظت است.
گرما درمانی
گرما درمانی به علت وازودیلاتاسیون، جریان خون را افزایش می دهد و بنابراین به بهبود زخم کمک می کند. در یک مطالعه، گرما درمانی جهانی و گرما درمانی محلی در بیماران دریافت کننده تحریک الکتریکی مورد بررسی قرار گرفت. گرما درمانی جهانی به وسیله گرم کردن سیستم فن به بیماران در دمای ۳۲ درجه سانتی گراد اتاق به مدت ۲۰ دقیقه اعمال شد. در نتیجه، گرچه حرارت درمانی محلی عملی تر است اما گرما درمان جهانی در بهبود زخم بهتر است.
هنگامی که از اولتراسوند، که حرارت عمیقی دارد، در فرکانس های پایین ۴۰-۲۰ کیلو هرتز استفاده می شود، از اثر دبریدمان بهتر است و اثر ضد باکتری و خواص درمانی زخم ها مشاهده می شود. به تازگی، اولتراسوند با فرکانس پایین و بدون تماس کشف شده است. تصور می شود که این شیوه درمان به طور واضح با القاء تکثیر فیبروبلاست ها، تشکیل فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و اینترلوکین -۸ و مهار رشد باکتری سبب بهبود زخم می شود.
روش های الکتروتراپی
تحریک الکتریکی:
تحریک الکتریکی باعث افزایش نفوذپذیری کلسیم داخل سلولی می شود. کلسیم داخل سلولی با افزایش سنتز نیتریک اکسید (NO)، NO تولید می کند، NO که یک وازودیلاتور قوی است، جریان خون را افزایش می دهد. همچنین با تغییر فرم NO، پراکسی نیترات که یک ضدباکتری قوی است تشکیل می دهد. این روش در فرکانس ۳۰ هرتز، هر ۲۵۰ میکرو ثانیه در شکل یک پالس، با شدت۲۰ میلی آمپر و با استفاده از الکترودهای کربونیزه ۵ × ۵ سانتی متر هفته ای ۳ بار ۳۰ دقیقه انجام می شود.
از سال ۱۹۶۶ تا به امروز، پنج مطالعه با تحریک الکتریکی با استفاده از پروتکل های مختلف یافت شده است. این مطالعات و تجربه ها به ما نشان می دهد؛ تحریک الکتریکی در زخم پای دیابتی باعث بهبود زخم می شود.
موج درمانی شوک (ESWT):
درمان زخم پای دیابتی با ESWT هفته ای دو بار و در مجموع ۶ جلسه، با مقدار انرژی mjoul / mm20.03 و ۱۰۰ ضربه / cm2 توصیه می شود. ESWT باعث تحریک بهبود بافت و مهار گیرنده های درد می شود. مطالعات نشان می دهد ESWT سبب بیان عامل رشد وابسته به آنژیوژنز ، اندوتلیال بدون سنتز و ایجاد فاکتور رشد اندوتلیال عروقی می شود.
در یک مطالعه که شامل ۳۰ بیمار مبتلا به زخم پای دیابتی بود، گروه کنترل تحت درمان استاندارد قرار گرفتند و گروه مطالعه علاوه بر درمان استاندارد، ESWT نیز دریافت کردند. ۲۰ هفته پس از درمان، بسته شدن زخم، زمان بهبود و شاخص های اپیتلیالیزاسیون مورد بررسی قرار گرفت. در گروهی که ESWT دریافت کردند در مقایسه با گروه مطالعه، بهبود قابل ملاحظه ای مشاهده شد.
در نتیجه، ESWT را می توان به طور ایمن در درمان زخم پای دیابتی استفاده کرد.
لیزر:
پرتوهای لیزری با شدت پایین با افزایش دمای پوست، افزایش گردش خون و تحریک نئوآنژیوژنز ، سبب تنظیم میکروسیرکولاسیون مختل شده می شود. لیزر درمانی با شدت پایین (۳۰ J / cm)، روند بهبود زخم پای دیابتی را تسریع می کند و روند بهبود کامل زخم را کاهش می دهد.
میدان مغناطیسی:
این روش، گسترش قطر عروق خونی ثانویه به دلیل تغییرات در فعالیت عصبی اتونوم، افزایش فشارهای جزئی اکسیژن در بافت های ترمینال، تغییرات در سرعت جریان خون مویرگی و پرفیوژن محلی، افزایش نفوذ پذیری غشاء، تحریک لیزوزوم ها، ترشح هورمون ها، فعالیت های آنزیمی را تنظیم می کند.
در درمان زخم پای دیابتی، روزی ۱ ساعت ، در کل ۱۰ روز، با شدت کم (۳۰ گاوس) انجام می شود. نتایج مثبتی در بهبود زخم از درمان میدان مغناطیسی در این دوزها به دست آمده است.
ورزش:
در بیماران دیابتی، حرکات مفصلی،کشش و تمرینات تمرکزی و تعادلی باید انجام شود. تمرینات کششی و حرکات مفصلی باعث افزایش جریان خون می شود. تمرینات تمرکزی با افزایش ورودی حسی، توانایی تشخیص و آگاهی بیمار را افزایش می دهد. علاوه بر این، میزان سقوط و صدمه به پاهای بیماران با تمرینات هماهنگی تعادل کاهش می یابد.
تغییر و اصلاح کفش:
ما در طول فعالیت های روزمره برای مدت زمان طولانی سرپا می مانیم. کفش نامناسب می تواند حتی در افراد عادی سبب بروز پینه، قرمزی، تاول و حتی بسیاری از ناهنجاری ها شود. قبل از تشکیل زخم پا کفش های مناسب توصیه می شوند. کفش مناسب باید از چرم نرم و قابل انعطاف باشد. کفی های پلاستوزوت توزیع بار همگنی را ارائه می دهند. قسمت پاشنه کفش باید با یک پد نرم پشتیبانی شود و با حداقل دو نوع مواد مختلف با لبه های قوی و قادر به جذب شوک نور ساخته شود. کفی ها باید ۱۲-۶ ماه یک بار تعویض شود. از کفی های سفت و محکم باید اجتناب شود.
محافظت از تشکیل زخم:
تشکیل زخم در بیماران دیابتی ممکن است از ۲۸ درصد در سال اول تا ۱۰۰ درصد در ماه ۴۰ ام افزایش یابد. به همین علت، حفاظت بسیار مهم است. آموزش بیمار و معاینه پا به طور منظم دو عامل مهم در جلوگیری از تشکیل زخم است. بیمار باید به طور منظم معاینه پا را انجام دهد. او همچنین باید با استفاده از یک آینه روزانه پا را ارزیابی کند. پا باید روزانه با آب ولرم شسته شود، با یک حوله نرم خشک شده و با مرطوب کننده مرطوب شود. ناخن های پا را نباید از ته گرفت و پدیکور نباید انجام شود. بیماران نباید با پاهای برهنه، صندل و دمپایی راه بروند. جوراب های مورد استفاده باید پنبه و بدون درز باشد. توصیه می شود برای جلوگیری از تضعیف گردش خون سیگار نکشید.
در نتیجه، درمان پای دیابتی نیاز به رویکرد چند رشته ای دارد. قبل از رسیدن به نتایج چشمگیر مانند قطع عضو باید علاوه بر درمان اولیه، درمان های فیزیکی و روش های توانبخشی نیز اضافه شود. در واقع پیشگیری مهم ترین روش درمان است.
source: turktibbirehabilitasyon.org
دیدگاهی یافت نشد