درمان زخم پای دیابتی و زخم تروفیک

اگر زخم پا به مدت یک سال بهبود نیابد ملتهب می شود ، پوست را لایه برداری می کند ، دوباره ظاهر می شود.

مراحل پیشرفت زخم تروفیک:

1. مرحله تشکیل زخم – در این مرحله ، افزایش تدریجی در اندازه زخم ، عمیق شدن و ظهور آن زیر صفحه سفید یا خاکستری وجود دارد.  همه اینها اغلب با بوی نامطبوع همراه است. پاها و ساق پاها بی حس شده و موها سیخ می شود.
2. مرحله پاکسازی زخم – به تدریج پلاک در زخم ناپدید می شود ، رنگ پایین آن صورتی روشن می شود. افزایش اندازه و عمق زخم متوقف می شود.
3. مرحله بهبود زخم – معمولاً بهبود از لبه های تشکیل شروع می شود و اندازه زخم به تدریج کاهش می یابد. اگر درمان عمومی و محلی مؤثر انجام شود ،  بهبود در زخم شروع می شود.

این مراحل مشخصه سیر مناسب زخم تروفیک در دیابت است. با این حال ، این در هر وضعیت اتفاق نمی افتد. اگر یک عفونت در این فرآیند دخیل باشد ، التهاب می تواند به بافت استخوان و تاندون ها گسترش یابد ، روند پوسیدگی به طوری که نیاز به مداخله جراحی باشد شروع می شود.

اگر زخم تروفیک از مرحله اول به مرحله دوم نرود ، شروع به پیشرفت و  عمیق شدن می کند ، یعنی احتمال ایجاد گانگرن وجود دارد. این اغلب می تواند با درمان نادرست دیابت و ظهور عوارض عصبی عروقی اتفاق بیفتد.

گانگرن دیابتی یک وضعیت خطرناک حیاتی است که به طور معمول منجر به قطع عضو پا می شود. بسته به شیوع و عمق فرآیند ، قطع عضو با پای دیابتی شروع می شود ، اما ممکن است در قسمت پایینی پا یا ران نیز باشد.

در عین حال ، همیشه نقص خارجی پوست مشهود نیست ، زخم ها حتی در لبه ها نیز می توانند سفت شوند ، اما این روند به عمیق شدن ادامه خواهد داد. بنابراین ، خوددرمانی زخم های تروفیک در دیابت ممنوع است.

درمان زخم تروفیک:

درمان زخم پای دیابتی فقط باید تحت نظارت متخصص انجام شود و حتما مرحله فرایند زخم را در نظر بگیرید. بیماران:

• استراحت در رختخواب
• تغذیه صحیح
• مصرف مقدار کافی پروتئین
• مواد معدنی و ویتامین ها
• به طور مداوم سطح گلوکز خون  تحت نظر متخصص کنترل می شود

پیشگیری از ایجاد زخم تروفیک در دیابت:

روش اصلی پیشگیری از این بیماری ، تشخیص به موقع دیابت (به ویژه نوع دوم) ، درمان مناسب و دستیابی به یک سطح گلوکز نرمال در خون است.

در صورت لزوم ، شما باید رژیم خاصی را دنبال کنید ، از داروهایی برای کاهش قند خون یا تزریق انسولین استفاده کنید.

آنژیوپاتی دیابتی و پلی نوروپاتی یک عارضه بسیار شایع دیابت است ، مهم است که در ابتدای پیشرفت بیماری ، پیشگیری از آنها را در اسرع وقت آغاز کنیم. علاوه بر این ، مبتلایان به دیابت باید دستورالعمل های زیر را رعایت کنند:

• پوشیدن کفش های ارتوپدی خاص (یا حداقل فقط راحت)
• به طور مداوم وضعیت پاهای خود را کنترل کنید ، از بروز میکروتروما ، ترک و ساییدگی به موقع جلوگیری کنید.
• از راه رفتن طولانی و افزایش بار روی پاها خودداری کنید.
• جلوگیری از گرم کردن و یا خنک کردن  بیش از حد پا
• حتی در کوچکترین آسیب دیدگی پا ، درمان را به سرعت تحت نظارت متخصص شروع کنید.

تخلیه اندام:

متخصص باید بداند که اکثر بیماران شرایط تخلیه پاهای خود را رعایت نمی کنند ، زیرا نقایص اغلب بدون درد هستند و بنابراین در کار و حرکات شخص اختلال ایجاد نمی کنند.

هنگام قرار داشتن چنین زخم هایی روی پا ، روش های اضافی برای تخلیه لازم نیست: زخم نباید به راحتی با کفش تماس داشته باشد. اما وقتی نقصی روی پاشنه پا یا روی پا پیدا شود ، دستگاه خاصی   لازم است. اکنون اغلب در این حالت ، از بانداژ ساخته شده از پلیمر استفاده می شود. این روش از آنجا که به شما امکان می دهد فعالیت های عادی را بدون بار در قسمت آسیب دیده پا انجام دهید ، خوب است.

با داشتن پای دیابتی ، همیشه استفاده از یک بوت پلیمری امکان پذیر نیست – محدودیت های خاصی وجود دارد. آنها از نظر نسبی متفاوت هستند. اولین مورد شامل وجود زخم های چرکی و ضایعات نکروتیک در منطقه مورد استفاده با سپسیس و / یا گانگرن است. مورد دوم به صورت:

• اختلالات شدید گردش خون
• رطوبت بالا در ناحیه  مورد استفاده محصول
• زخم های عمیق در مقیاس کوچک

بسته به نوع ضایعه ، دستگاه های زهکشی می توانند باعث بهبود در ترمیم بافت شوند. از شروع تظاهرات تا سفت شدن کامل زخم به طور متوسط ۶۰-۴۰ روز طول می کشد.

Source: www.diabetesstressrelief.com