درمان زخم بستر درجه ۳ و ۴
زخم های بستر یا زخم های فشاری نواحی متمرکز بافت های نکروزی هستند که معمولا زمانی ایجاد می شوند که بافت نرم بین برجستگی استخوانی و یک سطح خارجی برای مدت طولانی تحت فشار قرار گیرد.
زخم های بستر می توانند در چهار مرحله بر اساس سطح آسیب بافت پیشرفت کنند. شناسایی این مراحل به متخصصین زخم کمک می کند تا بهترین دوره درمان برای بهبود سریعتر زخم بستر را تعیین کنند. اگر زخم بستر در مرحله اولیه شناسایی شده و به درستی درمان شود می تواند در عرض چند روز بهبود یابد.
زخم های مرحله ۳ ضخامت کامل بافت پوست را از بین برده و به صورت بالقوه می توانند به لایه بافت زیر جلدی هم وارد شوند. زخم های مرحله ۴ حتی عمیق تر می شوند و عضلات، تاندون، غضروف یا استخوان زیرین را درگیر می کنند.
مطلب مرتبط: درمان زخم بستر
نشانه های زخم بستر مرحله ۳ و ۴
زخم های مرحله ۳ و ۴ بافت های زیرین را به طور عمیق تری نسبت به زخم های بستر مرحله ۱ و ۲ درگیر کرده و با تخریب گسترده تر همراه هستند. مرحله ۳ شامل ضخامت کامل پوست است و ممکن است به لایه بافت زیر جلدی نیز نفوذ کند. همچنین در این مرحله ممکن است تحلیل بافت زیرین وجود داشته باشد؛ که باعث ایجاد زخمی می شود که بسیار بزرگتر از آنچه روی سطح به نظر می رسد است. زخم های مرحله چهارم عمیق ترین نوع زخم بستر بوده و به عضله، تاندون و حتی استخوان گسترش می یابند.
اتیولوژی
زخم های بستر معمولا به وسیله سه نیروی مختلف فشار به بافت ایجاد می شوند:
فشار طولانی مدت: در اغلب موارد این فشار زمانی که یک بیمار در مدت زمان طولانی در موقعیتی ثابت نشسته یا خوابیده، توسط نیروی استخوان در برابر یک سطح خارجی ایجاد می شود. هنگامی که این فشار بیش از فشار مویرگی بافتی است، به بافت های اطراف اکسیژن نمی رسد و در صورت عدم حل این مشکل، منجر به نکروز بافت می شود.
برش: این نیرو به طور معمول نتیجه ثابت ماندن پوست بیمار در یک محل در حالی که فاسیای عمقی و عضله اسکلتی به سمت پایین حرکت می کنند، است. این نیرو می تواند رگ های خونی را در تنگنا قرار دهد و به نوبه خود منجر به ایسکمی و نکروز بافت شود.
اصطکاک: اصطکاک نیروی مخالف نیروی برش است. اصطکاک می تواند آسیب بافتی میکروسکوپی و ماکروسکوپی ایجاد کند، به خصوص هنگامی که بیمار روی سطح حمایتی حرکت داده می شود.
علاوه بر این رطوبت ناشی از بی اختیاری ادراری، تعریق یا ترشحات می تواند ضریب اصطکاک بین پوست و سطح را افزایش داده و باعث بالا رفتن احتمال آسیب ناشی از اصطکاک شوند. افزایش رطوبت همچنین می تواند پیوندهای بین سلول های اپیتلیال را تضعیف کند، که باعث تضعیف پوست شده و خود عاملی برای بروز زخم های بستر ناشی از برش و اصطکاک می باشد.
عوامل خطر
- عدم تحرک یا تحرک محدود
- آسیب نخاعی
- بیماری هایی که جریان خون را تحت تاثیر قرار می دهند مانند دیابت یا آترواسکلروز
- پوست شکننده
- بی اختیاری ادرار یا مدفوع
- تغذیه ضعیف یا کم آبی بدن
- کاهش درجه هوشیاری
- چاقی
- نوروپاتی
- تب
- کم خونی
- عفونت
- ایسکمی
- هیپوکسمی
- بیماری های عصبی
عوارض جانبی
عفونت شایع ترین عارضه وخیم زخم های بستر است. اگر زخم به اندازه کافی پیشرفت کند، می تواند منجر به استئومیلیت (عفونت استخوان زیرین) یا سینوس ترکت ها شود، که خود این بیماری ها می توانند سطحی بوده و یا به ساختارهای عمیق تر ارتباط داشته باشند.
درمان زخم مرحله ۳ و ۴ مرحله ای
هدف درمان زخم های بستر مرحله ۳ و ۴ این است که به درستی دبریدمان شده و حفره زخم به طور مناسب پانسمان شود، رطوبت کافی برای بهبود بهینه ایجاد یا مدیریت گردد و از زخم در مقابل عفونت محافظت شود. هدف رسیدن به کاهش فشار مناسب از منطقه درگیر هنوز هم اعمال می شود. در این مرحله زخم بستر، تاکید بیشتر باید روی تغذیه مناسب و هیدراسیون کافی (حفظ مایعات) برای حمایت از بهبود زخم قرار داده شود. اگر وسعت زخم بستر یا سایر عوامل مانع از درمان صحیح زخم شود، ممکن است جراحی برای بستن زخم ضروری باشد.
اقدامات احتیاطی زیر می تواند به کاهش خطر ابتلا به زخم های بستر در بیماران در معرض خطر و به حداقل رساندن عوارض در بیماران مبتلا به زخم بستر کمک کند:
- موقعیت بیماران را هر دو ساعت یکبار تغییر دهید.
- پوست را تمیز و خشک نگه دارید.
- از ماساژ برجستگی های استخوانی خودداری کنید.
- به میزان کافی و مناسب پروتئین و کالری مصرف کنید.
- سطح فعلی فعالیت، تحرک و محدوده حرکت را حفظ کنید.
- از دستگاه های حفظ حالت برای جلوگیری از فشارهای طولانی مدت روی برجستگی های استخوانی استفاده کنید.
- قسمت سر تخت را تا آنجا که امکان دارد برای کاهش خطر برش پایین نگه دارید.
- روتختی ها را خشک و بدون چروک نگه دارید.
source: woundsource.com
دیدگاهی یافت نشد