پای دیابتی چیست؟
یک پنجم بیماران دیابتی در مقطعی از زندگی خود دچار زخم‌ها یا عفونت‌های غیرقابل التیام می شوند و این وضعیت در صورت عدم درمان مناسب می تواند منجر به از دست دادن پا یا ساق پا شود. درمان زخم پای دیابتی نیازمند رویکردی است که تخصص زیادی را در خود جای دهد. پای دیابتی، ایجاد زخم مزمن در پا به دلیل طولانی بودن مدت دیابت یا ناتوانی در کنترل قند خون است. بیماری دیابت مویرگ ها را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث نوروپاتی، یعنی التهاب در اعصاب یا واسکولوپاتی، یعنی التهاب در عروق می شود. زخم پا در بیماران دیابتی به دلیل نوروپاتی و واسکولوپاتی ایجاد می شود. یک زخم پا که در اثر زدن کفش در افراد عادی با درمان مناسب در مدت کوتاهی بهبود می یابد، می تواند به زخم پای دیابتی در افراد دیابتی تبدیل شود. در صورت وجود علائمی مانند سوزش در پا، بی حسی، از دست دادن حس، از دست دادن تعریق و خشکی پا، ترک پاشنه پا در بیماران دیابتی، باید به نوروپاتی و واسکولوپاتی مشکوک شد و قبل از ایجاد زخم پای دیابتی باید احتیاط های لازم را انجام داد.
علل پای دیابتی چیست؟ علائم پای دیابتی
پای دیابتی یک بیماری جدی است که به کندی و در طول زمان ایجاد می شود. بنابراین در ابتدا هیچ علامتی نشان نمی دهد. قند خون نامنظم و کنترل نشده برای مدت طولانی ساختار مویرگ های پا را مختل می کند. هنگامی که تنگی و انسداد ایجاد می شود، هنگام راه رفتن درد در پاها احساس می شود. این درد با گذشت زمان تشدید می شود و فرد را از ادامه راه رفتن باز می دارد که بیمار مجبور می شود استراحت کند.
بیماران دیابتی در مورد مراقبت از پا باید مطلع می شوند. در صورت عدم مراقبت لازم از پا، عدم استفاده از کفش مناسب و عدم توجه به پروتکل تنظیم قند خون، پای دیابتی با زخم کوچک روی پا شروع می شود.
درمان پای دیابتی چگونه انجام می شود؟
هنگامی که زخم های پای دیابتی و زخم های فشاری به درستی درمان نمی شوند، ممکن است به قانقاریا تبدیل شوند و ممکن است نیاز به قطع عضو باشد. آمپوتاسیون به معنای بریدن اندام عفونی برای جلوگیری از پیشرفت عفونت است. تقریباً ۸۵ درصد از بیمارانی که به دلیل دیابت تحت آمپوتاسیون پا یا ساق پا قرار می گیرند، سابقه زخم قبل از قطع عضو دارند. به همین دلیل جلوگیری از باز شدن زخم پا در افراد دیابتی یا ترمیم زخم در صورت باز شدن از اهمیت بالایی برخوردار است.
ویژگی مهمی که زخم های دیابتی را از سایر زخم ها متمایز می کند این است که عملکرد اعصاب و رگ های خونی مختل می شود و به دلیل سایر عوارض مرتبط با دیابت بهبود بسیار دشوارتر از سایر زخم ها دارد. اولین اولویت در مراقبت از زخم برداشتن بافت مرده است. این را می توان با روش های جراحی و همچنین با محصولات مراقبت از زخم که امروزه با فناوری های جدید توسعه یافته اند انجام داد. با از بین رفتن بافت‌های مرده، گام بعدی فراهم کردن محیطی است که در آن سلول‌هایی که زخم را بهبود می بخشند، بتوانند به درستی تکثیر شوند. برای این کار باید استراتژی مناسب مراقبت از زخم تعیین شود، پانسمان های مختلف پای دیابتی انجام شود و مناسب ترین محصولات مراقبت از زخم برای بیمار انتخاب و به درستی استفاده شود. سیر زخم باید با مشاهده مداوم ارزیابی شود. در زخم هایی که بهبود نمی یابند یا در زخم هایی که به سختی به خودی خود بسته می شوند، در صورت لزوم می توان با برداشتن بافت از سایر قسمت های بدن ترمیم کرد. روش های درمانی زیادی برای جلوگیری از رسیدن به این مرحله اعمال می شود.
اکسیژن درمانی هایپرباریک در زخم پای دیابتی
درمان با اکسیژن پرفشار (HBO) یکی از درمان های حمایتی مهم در درمان زخم های مزمن منتخب است. تامین افزایش اکسیژن در خون و بافت ها، یعنی هیپراکسیژناسیون، مکانیسم اصلی عمل این روش درمانی را تشکیل می دهد. اکسیژن کافی در محفظه بافت همبند عروقی در اطراف زخم فراهم می شود و بهبود زخم باقی مانده در مرحله التهابی را دوباره آغاز می کند. درمان HBO به ویژه در زخم های عفونی پا و زخم های هیپوکسیک/ایسکمیک موثر است. بسته به وضعیت زخم می توان به طور متوسط ۳۰-۲۰ جلسه استفاده کرد. به طور کلی توصیه می شود روزانه ۱ جلسه و هفته ای ۵ جلسه استفاده شود.
دیدگاهی یافت نشد