رویکرد در زخم هایی که بهبود نمی یابند

اگرچه بیش از یک تعریف وجود دارد ، اما زخم هایی که پس از ۳ ماه بهبود نمی یابند به صورت مزمن و غیر بهبود قابل بهبود بیان می شوند. زخم هایی که بهبود نمی یابند به یک بار اقتصادی و روانی جدی برای بیمار تبدیل می شوند.

زخم های مزمن

زخم های مزمن به سه دسته تقسیم می شوند: پای دیابتی ، زخم ناشی از نارسایی وریدی- شریانی ، زخم بستر یا فشاری. دلایل وقوع آنها با یکدیگر متفاوت است. با این حال ، هر سه ویژگی پاتوفیزیولوژیک مشترک دارند: ایسکمی (اختلال خونرسانی) ، عفونت و تغییر در فاکتورهای رشد و سطح آنزیم پروتئولیتیک.

اختلال در خونرسانی – ایسکمی: با کاهش جریان خون به ناحیه زخم ، بهبود قطع می شود. دلیل باز شدن و / یا مزمن شدن زخم فعلی ممکن است عدم جریان خون باشد. اگر یک تشبیه استعاره ای انجام دهیم ، شعار “جایی که نمی توانید بروید مال شما نیست” در ورودی تأسیسات بزرگراه نوشته شده است برای خون رسانی در بدن معتبر است: “منطقه بدون خون مال شما نیست!”

اکسیژن یکی از مواد اولیه مورد استفاده سلول های سیستم ایمنی بدن (مانند نوروفیل ها ، ماکروفاژها) برای مقابله با میکروب ها است. اگر خونرسانی مختل شود ، اکسیژن ورودی نیز کاهش می یابد و  سلول های سیستم ایمنی بدن نمی توانند باکتری ها را از بین ببرند و با افزایش تعداد آنها در زخم ، مانع بهبود طبیعی می شوند. در نتیجه ، تعداد نوتروفیل ها در زخم های مزمن زیاد است و آنزیم ها و رادیکال های اکسیژن واکنش پذیر ، به فاکتورهای رشد لازم برای ترمیم طبیعی زخم و سایر سلول های محیط آسیب می رسانند.

عفونت زخم

عفونت: در غیاب اکسیژن مشکلات جدی در مبارزه با عفونت بوجود می آید. در حضور باکتری در زخم ، التهاب  طولانی می شود ، بهبود به تأخیر می افتد ، بافت ها یا سلول ها از بین می روند. در صورت عدم درمان ، عفونت زخم می تواند به تمام اندام گسترش یابد ، علت شروع ناگهانی درد است و می تواند منجر به از دست دادن اندام یا حتی مرگ شود. در زخم هایی که گردش خون ضعیف دارند مانند پای دیابتی چندین باکتری را می توان جدا کرد. آنتی بیوتیک هایی که به دلیل خون رسانی ناکافی تجویز می شوند ممکن است نتایج خوبی نداشته باشند و باید همراه با دبریدمان استفاده شوند.

پای دیابتی

پای دیابتی در بین زخم های مزمن مورد توجه ویژه است. مهم ترین علت ایجاد زخم مزمن است و میزان آن به تدریج در حال افزایش است. افراد دیابتی با کنترل قند خون ضعیف در معرض خطر زخم پا و عفونت هستند. در افراد دیابتی به دلیل زخم های مزمن در مقایسه با جمعیت عمومی ، قطع عضو بیشتر است. زخم ها باکتری های متعددی دارند و به دلیل عملکرد ناکارآمد سیستم ایمنی بدن ، آسیب به عروق کوچک و نقص حسی ناشی از آسیب عصبی ایجاد می شود. دیابت کنترل نشده از بسیاری جهات زمینه ساز ایجاد زخم است. از آنجا که سیستم عصبی خودکار نیز تحت تأثیر قرار می گیرد ، پوست خشک ، ترک خورده و پوسته پوسته می شود. در عین حال ، از آنجا که هیچ لایه چربی محافظتی روی پوست وجود ندارد ، باکتری ها می توانند به راحتی از ترک ها به زیر پوست نفوذ کرده و با ضعف سیستم ایمنی بدن شروع به تکثیر کنند.

درمان پای دیابتی

درمان پای دیابتی مورد توجه بسیاری از کلینیک ها است. قبل از تمرکز بر روی زخم ، وضعیت عمومی بیمار ، پیگیری های دیابت ، وجود بیماری اضافی ، استعمال دخانیات و الکل ، باز بودن وریدهای اندام تحتانی ( پا) و نقص حسی باید بررسی شود. در صورت وجود زخم ، از نظر استئومیلیت (عفونت استخوان) باید  اشعه ایکس و MRI درخواست شود. به طور خلاصه ، درمان باید بر اساس اصول جلوگیری از تشکیل زخم ، درمان زخم موجود و جلوگیری از تشکیل مجدد آن باشد.

در بیماران دیابتی ، مراقبت از پا ، یعنی مرطوب کردن پا و معاینه دوره ای بسیار مهم است. تشخیص زخم ممکن است دشوار باشد زیرا بیمار احساس ناراحتی در پا نمی کند. در همین حال ، ممکن است زخم گسترش یابد و درمان آن دشوار باشد. زخم های بیش از اندازه بزرگ و عمیق   تا حد زیادی با عفونت استخوان در ارتباط است. استفاده از کفش در پیشگیری از زخم پا نیز به ویژگی های خاصی نیاز دارد. اختلال در آناتومی پا به دلیل دیابت در بعضی از نقاط منجر به افزایش فشار می شود ، زیرا در این مناطق بی حسی وجود دارد ، تسکین لازم ایجاد نمی شود و زخم های فشاری ایجاد می شود.

زخم های وریدی

زخم های وریدی – اختلال در  گردش خون محیطی (نارسایی شریانی) نیز نیاز به توجه ویژه دارند. البته ضروری است که ابتدا تشخیص به درستی انجام شود تا بتوان درمان را آغاز کرد. در نارسایی وریدی ، پوست اندام نسبت به سایر اعضای بدن دارای رنگ تیره  است. مرزهای زخم تیز   و مشخص نیستند. این ویژگی در تشخیص آن از زخم نارسایی شریانی که باعث ایجاد یک خط تیز می شود انگار با یک منگنه سوراخ شده مهم است. علاوه بر این ، در زخم های نارسایی شریانی ، رگ های بزرگ شده در اندام مشاهده نمی شوند ، رنگ پوست رنگ پریده و سرد است.

Source: www.drfikreteren.com