اوزون تراپی زخم پای دیابتی

تعریف زخم پای دیابتی:

این نامی است که به زخم های پا در بیماران دیابتی داده می شود.

دلیل زخم پای دیابتی چیست؟

دیابت یک بیماری مزمن است که وقتی پانکراس قادر به تولید انسولین کافی نیست و یا بدن نمی تواند از انسولین تولید شده به طور مؤثر استفاده کند ایجاد می شود. در این بیماری سطح قند خون افزایش می یابد (هیپرگلیسمی) ، تمام بافت ها ، به ویژه رگ های خونی و اعصاب ، به صورت مزمن و مترقی آسیب می بینند. بیماران دچار بیماری انسداد عروقی (آنژیوپاتی) ، آسیب عصبی (نوروپاتی) ، اختلال عملکرد کلیوی (نفروپاتی) و نقص بینایی (رتینوپاتی) می شوند. این تاثیرات منفی در مدت زمان طولانی اتفاق می افتد و روند کند را دنبال می کند. تخریب اعصاب و بیماری انسداد عروقی به عنوان عارضه دیابت؛  با هم تاثیر می گذارند تا باعث ایجاد زخم در پا شوند. نوروپاتی (آسیب عصبی) علت اصلی بروز زخم پای دیابتی است. به طور کلی ، آسیب ناشی از بی حسی در مراحل اولیه قابل مشاهده نیست ، و منجر به آسیب پیشرفته در بافت می شود.

آنژیوپاتی (بیماری انسدادی عروقی) نسبت به تشکیل زخم های پا مسئولیت کم تری دارد. از آنجا که جریان خون پای بیماران کاهش می یابد ، دسترسی به مواد اولیه ، اکسیژن و آنتی بیوتیک ها به منطقه آسیب دیده محدود می شود. بنابراین ، امکان بهبود در ناحیه زخم دشوار می شود. باکتری ها (عفونت) که در زخم حاصل مستقر می شوند به سرعت به سمت بافت های عمیق پیش می روند که منجر به مرگ بافت (نکروز) می شوند. این فرآیند را گانگرن می نامند. گانگرنی که در مدت زمان کوتاهی ایجاد می شود ، اغلب می تواند پا یا زندگی بیمار را در خطر از دست دادن قرار دهد.

درمان عفونت های مزمن پا در بیماران مبتلا به دیابت دشوار است. با وجود همه پیشرفت های فن آوری در جلوگیری از ایجاد زخم ، تشخیص و مراقبت از زخم ، هنوز بسیاری از مشکلات قابل حل نیستند.

چگونگی تشخیص:

تشخیص پای دیابتی با معاینه (با ظهور زخم ها) آغاز می شود. مهم است که طبقه بندی زخم در رابطه با زخم، سالم باشد.

 علائم و نشانه های بالینی زخم پای دیابتی ممکن است با دو وضعیت متفاوت ایجاد شود.

• عفونت هایی که پا را تهدید نمی کند سطحی هستند و مرز سلولیت از دو سانتی متر تجاوز نمی کند. در این بیماران ، حتی اگر زخم وجود داشته باشد ، زخم به سمت بافت های زیرین پیش نمی رود و هیچگونه علائمی از درگیری مفصل و استخوان پیش بینی نمی شود.
• ۲) در عفونت های تهدید کننده پا ، مرز سلولیت از دو سانتی متر بیشتر است. زخم ها عمیق هستند و عفونت از طریق همسایگی به استخوان و بافت مفصل می رسد. تقریباً در همه موارد ، با یا بدون گانگرن ، یافته های ایسکمیک وجود دارد. بسته به عمق زخم ، تشکیل آبسه ها و در صورت وجود باکتری ها در خون ممکن است تب ایجاد شود.

علائم عفونت موضعی افزایش حرارت ، قرمزی ، تورم و ترشحات در اطراف زخم است. به دلیل نوروپاتی درد و حساسیت کم و یا وجود ندارد. در عفونت هایی که براساس دیابت ایجاد می شوند ، مکان آناتومیکی زخم سرنوشت پا را تعیین می کند. لازم به یادآوری است که گانگرن (مرگ بافت) در پای دیابتی در نتیجه عفونت یا ایسکمی ایجاد می شود.

آزمایش های مختلف زیادی برای تشخیص عفونت قابل استفاده است. شمارش کامل خون و آزمایشات معمول بیوشیمی سهم کمی در تشخیص دارد. افزایش تعداد گلبول های سفید خون (لکوسیتوز) فقط در نیمی از موارد مشاهده می شود ، حتی در عفونت های شدید که پا را تهدید می کند. میزان رسوب گلبول های قرمز به طور کلی بالا است.

مسلم است که نمونه های سطحی برای شناسایی عامل ایجاد کننده به خصوص در زخم های مزمن کافی نیستند. می توان کشت را در حین دبریدمان (برداشتن بافت مرده) یا مستقیم از پایه زخم برداشت.

زخم پای دیابتی و اوزون درمانی:

آنتی بیوتیک ها ، مراقبت از زخم و درمان اکسیژن هایپرباریک باعث بهبود زخم های دیابتی می شوند. اوزون درمانی با  ترکیبی از آنتی بیوتیک ها و یا به تنهایی  در درمان زخم های دیابتی برتر است. اوزون درمانی مزایایی دارد که با سایر روش های درمانی قابل دستیابی نیست. با این روش درمانی ، خون رسانی به زخم پای دیابتی که گردش خون دچار اختلال شده به شدت پشتیبانی می شود و ظرفیت گلبول های قرمز در انتشار اکسیژن به بافت افزایش می یابد. اوزون همچنین به کاهش آسیب های عصبی کمک می کند. با هشدار به سلول های دفاعی بدن (لکوسیت ها – گلبول های سفید) که با میکروارگانیسم های ایجاد کننده عفونت مبارزه می کنند ، ظرفیت مبارزه را افزایش می دهد. این اثرات ترکیبی باعث می شود بسیاری از پای دیابتی از اوزون درمانی بهره مند شوند. اوزون درمانی همچنین به تنظیم قند خون کمک می کند. بیمارانی که اوزون درمانی دریافت می کنند باید قبل از پایان جلسات درمانی میزان دوز داروی مصرفی را کاهش دهند.

اوزون درمانی همراه با مراقبت از زخم بسیار مهم است. آب اوزون مورد استفاده در مراقبت از زخم یکی از قوی ترین میکروب کش هایی است که شناخته شده است. آب اوزون، که در فواصل مناسب استفاده می شود ، میکروب های موجود در زخم را به سرعت از بین می برد.

بزرگ ترین حامی درمانی در بیماران زخم پای دیابتی درمان کیسه به طور همزمان است. در این روش درمانی ، ناحیه زخم دیابتی در یک کیسه مخصوص طراحی شده برای کاربردهای اوزون محصور می شود. سپس مخلوط گاز اوزون / اکسیژن در این کیسه وارد می شود. این سیستم دارای ورودی و خروجی است. مخلوط اوزون / اکسیژن با همان سرعت از انتهای دیگر مکیده می شود. این سرعت بازسازی سطح زخم و بافت های اطراف را تسریع می کند. این روش در برخی موارد برای بستن زخم به تنهایی کافی است. به همین دلایل ، درمان زخم های دیابتی با کاربردهای اوزون معمولاً بسیار موفق بوده و منجر به کاهش جراحی می شود.

Source: www.hakangundes.com, www.ozontipmerkezi.com